Kazimierz M. - Politechnika Radomska

arteria – Rocznik Katedry Sztuki
Kult i ikonografia O nowych Konstantyna rysunkach Wielkiego Andrzeja Brzegowego,
w Polsce
z dygresjami
Stanisław Piotr
Zbigniew Sadowski
KAMIEŃSKI
Pisując teksty krążące wokół sztuki stosuję zasadę – choć to nie przemyślność raczej mną
kieruje, a konieczność, skoro inaczej nie potrafię – iż nie zakładam na wstępie żadnej tezy,
którą następnie próbowałbym obronić. Siadam do pisania, które traktuję jak przygodę i często
nie wiem, dokąd mnie zaprowadzi. Muszę jednak zastrzec, że nie pozostaję zupełnie bezwolny
i nie daję prowadzić się w każdą stronę, gdzie mnie skieruje przypadek; są miejsca i obszary, które
omijam z daleka. Ale lubię ową niepewność i ciekawość zarazem, pojawiające się na początku
każdego nowego tekstu – dokąd tym razem zawędruję w moim pisaniu?
Dziś piszę o rysunkach z ostatnich lat Andrzeja Brzegowego (rocznik 1962), bo, jak sądzę, są
dla artysty ważnym doświadczeniem i istotnym etapem, czy momentem w jego dotychczasowym
dorobku.
Brzegowy studiował w latach 1988-1993 na Wydziale Grafiki Państwowej Wyższej Szkoły
Sztuk Plastycznych w Łodzi, dyplom w dziedzinie grafiki warsztatowej przygotował w pracowni
prof. Andrzeja Bartczaka. Studia ukończył więc jako grafik, wcześniej w liceum plastycznym
w Kielcach podejmował próby rzeźbiarskie, do przewodu kwalifikacyjnego I stopnia (obecnie
doktorat) przystąpił jako malarz i z powodzeniem obronił pracę, na którą składało się kilkanaście
olejnych obrazów na płótnach, kilka monumentalnych. Od paru lat Andrzej Brzegowy głównie
rysuje, choć powstały w tym czasie również linoryty. Ale rysunek towarzyszy Brzegowemu na każdym
etapie jego twórczości. Być może to właśnie rysunek jest czynnikiem łączącym owe odcinki
w jedną artystyczną całość, jak to bywało i bywa w twórczości wielu artystów. W swoim, niedawno
Andrzej Brzegowy, 2007, tusz, rapidograf, papier.
PERSONALIA