Kazimierz M. - Politechnika Radomska

11
WYSTAWY
arteria – Rocznik Katedry Sztuki
Wystawy eksponowane w roku 1983 i 1984, organizowane w 1982 i 1983, w czasie zdecydowanego
bojkotu, były więcej niż skromne. Kolejne był już ciekawsze, ale Towarzystwo nie mogło
przezwyciężyć trudności organizacyjnych. Dziś uczestnicy i laureaci nagród, wyróżnień, z tych
późnych wystaw należą do średniego pokolenia; są aktywni w swoich środowiskach. Jak wspomniałem,
ostatnia 41 wystawa zorganizowana została w r. 1988. (Począwszy od 35 Salonu zapisywano
numer wystawy cyframi arabskimi).
Przedstawiając historię radomskich Salonów Zimowych, zwróciłem uwagę, jak dalece ich poziom
i wartość wynikały z sytuacji politycznej. Wystawy na wysokim artystycznym poziomie odbywały
się w chwilach, kiedy społeczeństwo i twórcy odczuli „powiew” wolności. W innych okresach
w komitetach organizacyjnych uczestniczyli przedstawiciele władzy, urzędów i komitetów Partii;
nazwiska plastyków faktycznie organizujących wystawę umieszczane były na końcu długiej listy.
Władze, wspierając organizację wystawy, starały się wykorzystać ten fakt w celach propagandowych.
Obserwowałem organizację Salonów Zimowych od r. 1976 i byłem świadkiem zdejmowania
obrazów przez cenzurę.
42 Salon Zimowy
Otwarty 28 lutego 2009 r., w Muzeum Sztuki Współczesnej, 42 Salon Zimowy nie jest wystawą
konkursową. To wystawa prac laureatów. Z inicjatywą wznowienia Salonów wystąpił prof. Aleksander
Olszewski; kiedyś inicjator stworzenia w Radomiu studiów z zakresu wychowania plastycznego, ich
organizator, obecnie dziekan Wydziału Sztuki Politechniki Radomskiej. Był jednym z komisarzy 35
Salonu w r. 1981 (drugim Eugeniusz Geno Małkowski). Zapewne pamięć o tamtej wystawie, która
była spotkaniem twórców kilku pokoleń i wielką szansą dla młodych artystów skonfrontowania poszukiwań
z osiągnięciami starszych kolegów – decyduje o jego determinacji w dążeniu do celu. By
w Radomiu znów organizowano Salony Zimowe. Aby młodzi radomscy plastycy, także absolwenci
radomskiej uczelni, mogli pokazywać swoje prace obok prac nadsyłanych z innych ośrodków.
Kiedy w 1979 r. zacząłem zastanawiać się, co należy zrobić, by znów prezentować w Radomiu
dzieła wielkich artystów, zorganizowałem wystawę, która przypominała historię Salonów i dzieła tu
kiedyś pokazywane. Wypożyczyłem je od twórców i z wielu muzeów. Tak rozpoczęliśmy pracę, która
umożliwiła utworzenie w 1991 r. Muzeum Sztuki Współczesnej w Radomiu. Celem organizatorów
tegorocznej wystawy również jest przypomnienie świetnej tradycji, na jaką nie mogą się powołać
inne ośrodki, dziś bardzo aktywne i dobrze przygotowane do organizowania wielkich imprez.
Wystawa prezentuje 66 prac (obrazy, rysunki, grafiki, rzeźby), autorstwa 41 artystów, nagradzanych
w różnych latach. W Muzeum pokazane zostały zarówno dzieła eksponowane i nagradzane kiedyś
na Salonach, jak też inne, zwykle późniejsze, prace tych autorów. Wystawę rozpoczynają obrazy
dwojga malarzy ze środowiska radomskiego, Wacława Dobrowolskiego i Haliny Krysińskiej, którzy
byli założycielami Towarzystwa w 1945 r., uczestniczyli w wielu wystawach, a nagrody otrzymali
na przełomie lat 50. i 60. Większość artystów, których prace znalazły się na wystawie, otrzymała
nagrody po r. 1975. Wśród nich są wyróżnieni Nagrodą im. Jacka Malczewskiego. Część prac nadesłali
artyści, odpowiadając na apel organizatorów (głównie twórcy zaprzyjaźnieni z Wydziałem
Sztuki i Muzeum Sztuki). Większość prac pochodzi z kolekcji Muzeum; niektóre zostały zakupione
po Salonach, inne artyści podarowali w ramach akcji darów dla Muzeum Sztuki Współczesnej
w Radomiu. Z zestawu trzech prac Krzysztofa Wachowiaka, nagrodzonych Grand Prix na 35 Salonie
w 1981 r., Muzeum Okręgowe zakupiło w r. 1981 obraz Moja córka ma maturę, w 1990 artysta
podarował do kolekcji obraz Przykra sprawa (razem z kilkoma innymi pracami; trzeci obraz z tej
serii znajduje się w zbiorach Galerii Zachęta w Warszawie).
Autor, kierownik Muzeum Sztuki Współczesnej w Radomiu.
7.03.2009