Kazimierz M. - Politechnika Radomska

PERSONALIA
arteria – Rocznik Katedry Sztuki
Andrzej Brzegowy, Maj, 2007, tusz, rapidograf, papier, 100x70 cm.
napisanym komentarzu do pracy artystycznej wspomina: „Bodaj wtedy (na studiach, w pracowni
rysunkowej prof. Andrzeja Kabały – przypisek mój) poczułem, że rysunek nie musi być czymś
mniej ważnym niż obraz, rzeźba i grafika ...”. Dziś na większości uczelni artystycznych nawet profesorowie
gotowi są podzielać taką rewolucyjną opinię, a Rady Wydziału wyrażają łaskawie zgodę
na dopuszczanie do obrony prac dyplomowych z dziedziny rysunku, choć aktualne tendencje
sprowadzają z kolei rysunek do jednego z elementów działań multimedialnych – jedno medium
okazuje się niewystarczające w panującej wrzawie okołoartystycznej. Wypowiedź powściągliwa,
delikatna, nie hałaśliwa, jaką bywa rysunek, nie ma szans, aby dotrzeć do rozkojarzonego, ogłupiałego
odbiorcy.
Ale odszedłem za daleko od tematu. Andrzejowi Brzegowemu, jak każdemu niemal młodemu
artyście, zależało na dotarciu ze swoją twórczością do odbiorców. „Ważnym dla mnie okresem
w sztuce – pisze we wspomnianym już, świetnym, bo bezpośrednim i szczerym, tekście komentarza
– były lata osiemdziesiąte. Wtedy uległem sile obrazów, które przyniósł ze sobą nurt
„nowych dzikich”. Wkrótce ta stylistyka opanowała moją wyobraźnię na wiele lat, także tych
studenckich i w pewnym sensie ukształtowała postrzeganie sztuki na bardzo długo.” Ale dodaje
następnie na zakończenie wątku: „Walczę z ukształtowanym w tamtym okresie poglądem
o konieczności maksymalnego eksponowania w dziele sztuki tego (ekspresyjnego – przypisek mój)
pierwiastka. Stąd bierze się w mojej pracy ciągły konflikt pomiędzy emocjami, a rozumem.”
W tekście Andrzeja Brzegowego pojawia się równolegle inny, ciekawy wątek dotyczący czasu
pracy nad dziełem sztuki, zapewne każdy artysta staje nie raz przed podobnymi problemami. Pamiętam,
jak mnie również niepokoiło kiedyś to, iż pomysły nowych prac odchodziły ode mnie nie
doczekawszy się realizacji, proces powstawania każdej litografii czy rysunku trwał na tyle długo,
że czekające w wyobraźni pomysły zniechęcały się, znikały, traciłem z nimi kontakt. Brzegowy
pisze o trwającym wiele godzin wysiłku fizycznym związanym z rysowaniem na zajęciach podczas
studiów; ten trud – dodaje – zwiększał jego „zaangażowanie intelektualne włożone w realizację
zadania”.
Ale już w pierwszych latach samodzielnej pracy twórczej czasochłonność artystycznych realizacji
w dziedzinie grafiki naruszyła – jak pisze – jego wiarę w potrzebę uprawiania tej dziedziny
sztuki. „Zetknąłem się wówczas z komputerem, zacząłem stawiać pierwsze kroki w posługiwaniu
się nim.(...) Po jakimś czasie uzyskałem pewną biegłość, zauważyłem także, z jaką łatwością daje