VEELHEID EN BINDING

116
na die feitelike konstellasie van die oersprokie (waar daar
m.a.w. nie onderskei word tussen „structure" en „materials"
nie) die wêreld-van-die-gedig kan verklein tot 'n omheinde
kampie, so laat die gedig andersyds ook nie eindeloos variabele
interpretasies toe nie.
In die vorige hoofstuk het ons in die bespreking van die
„moontlike" volgordes van die strofes dié een wat die mees
„vanselfsprekende", die hegste geïntegreerd was, as die
„juiste" volgorde verkies. En ons het hier reeds aangetoon
dat 'n interpretasie van die gedig moontlik is waarin die
feite -aanbod voeg tot 'n sluitende sirkel. Het ons dus éénmaal
'n geïntegreerde feitestruktuur blootgelê, sal enige ander of
variërende interpretasie vanuit 'n agtergrond daarmee rekening
moet hou dat sodanige interpretasie óók aan die regulerende
eire van die konteks moet beantwoord.
Veronderstel nou dat ons sdveel agtergrondskennis kon
inwin dat op etlike vlakke — die suiwer folkioristiese, die
simboliese, die psigologiese — 'n interpretasie van die hele
gedig onderneem kon word, bo en behalwe die interpretasie
wat reeds gemaak is. Dan nog sal dit moet geskied binne die
struktuurlyne van hierdie besondere situasie; en alleen dié
interpretasie wat die volledigste binne hierdie struktuurlyne
deurgevoer kan word, sal aanvaarbaar mag wees. Vir elke
interpretasie-moontlikheid sal die konteks as geheel geraadpleeg
moet word. En die bestaande interpretasie kan alleen
aangevul of gewysig word indien die „variante" in dieselfde
mate in die blootgelegde struktuurlyne (feitelik èn vormlik) gein
kan word as dié momente wat deur hulle vervang word. 1 s-tegreer
1a Die gedagtewisseling oor 'n gedig van Mörike tussen Martin
Heidegger, Emil Staiger en Leo Spitzer in Trivium (IX, 1, en IX, 3) is in
dié verband insiggéwend: daar word deur elkeen 'n verskillende interpretasie
aan die gedig gegee, en telkens kan die verskille tussen hulle
teruggevoeg word tot 'n poging om vanuit 'n pre-kontekstuele kennis die
betekenis van lekere bestanddele van die gedig vas te stel (bv. Heidegger
vanuit 'n kennis van die filosofiese opvattinge ten tyde van die verskyning
van die gedig, Staiger vanuit literér-historiese — eintlik biografiese —
gegewens omtrent die digter) sonder om eers die gedig self te laat spreek.