VEELHEID EN BINDING

41
van mislukking uitgeskakel; selfs ná die baswering van die
klip, word die voorsorg herhaal: „korrel fyn, moenie kwes".
Ook uit hierdie herhaling spreek 'n intensiteit, 'n gespanne
doelgerigtheid.
Wie deur hierdie noukeurige, tot driemaal toe gespesifiseerde
voorbereiding as slagoffer bedoel is, word nie gesê
voordat die daad reeds afgehandel is nie. Dan gee C3 die
gevolg daarvan — „toe sak 'n duisend vere". Dat C3 die
gevolg is van Cl en C2 is die feitelike implikasie van die
linguistiese verbondenheid van dié sub-eenhede, gegee deur
die kommas, die chronologiese volgorde en die funksie van
„toe". Binne die patroon van die „toe"-konstruksie veral,
konkludeer ons tot noodwendige samehang tussen Cl en C2
enersyds, en C3 andersyds.
Maar die daad self, die tref van die slagoffer, word nie
eksplisiet vermeld nie. Daar is die self-aanspreking van die
verhalende imperatiewe, en daarna sak die vere reeds.
'n Mens sou kon aflei dat hier 'n leemte gelaat is, dat 'n deel
van die handelingsreeks uitgelaat is. Die handelingsfeit wat
deur die imperatiewe aangebied word, is egter dat, tegelyk
met die self-aanspreking, die daad waartoe opdrag gegee is,
uitgevoer word. Immers, die imperatiewe is verhalend. Wanneer
dus gesê word: „moenie kwes", dan is tegelykertyd gesê
dat daar the gekwes is nie. En dan is daar net één ander
moontlikheid: dat die slagoffer gedood is, want „moenie
kwes" kan na al die voorbereiding tot die daad nie beteken
dat daar heeltemaal mis gegooi is nie. Daar is dus geen
hiaat in die reeks nie.
Nou word in C3 die effek van die daad op so 'n wyse gegee
dat „'n kraai" van B daarin aanwesig is. Dit is 'n slotsom op
grond van assosiasie na aanleiding van die vere wat sak:
tussen 'n kraai en 'n duisend vere kan 'n verband bestaan,
dit val binne 'n deur die natuur gegewe moontlikheid, 'n kraai
het nou eenmaal vere. Maar die aard van die verband is the
uitdruklik gegee nie; sintakties en strofies is hierdie feitsake
van mekaar geskei.