VEELHEID EN BINDING

46
word as wat deur dieselfde taalvorme in C gepresiseer is.
Ook die verdere verloop van D(1 +2) skep tewens die indruk
dat die samehang tussen C(3+4) en D(1+2), wat deur die
streep skynbaar so intensief op mekaar betrokke is, in die
eerste instansie by die herhaling van werkwoord (dus, 'n
ooreenstemmende handeling), onbepaalde lidwoord en telwoord
(dus, dieselfde hoeveelheid van ...) berus.
Maar in die vasstel van die chronologiese volgorde het ons
indertyd gekonstateer dat die werkwoord „sak" (D1) en „sak"
(C3) simultaan is, vanweë albei se afhanklikheid van die
temporele bywoord „toe". En ons mag in hierdie situasie the
te you die moontlikheid van verband-deur-assosiasie uitsluit
nie (vgl. p. 42 hierbo): „vere" (C3) en „kraaie" (Dl) het wél
die gemeenskaplike element wat assosiasie moontlik maak.
Is die aanbod „kraaie" in D nou gelyk aan die aanbod
„were" in C op grond van die gelyktydigheid van die twee
werkwoorde „sak" (C3) en „sak" (Dl)? M.a.w. in hoeverre
word die vooruitsig van hervatting en aanvulling wat deur
die streep geskep word, verwesenlik?
§ 9. D(1-í-2) open die moontlikheid vir verskillende antwoorde
op hierdie vraag.
(1) Die Ieser, bewus van die feit dat dit ten slotte 'n gedig
is waarmee by hom besighou, moet ook daarop voorberei
wees dat die tipies poëtieke gebruikswyse, „beeldspraak", in
hierdie situasie kan voorkom. So kan die verhouding tussen
„were" en „kraaie" moontlik deur 'n stylfiguur verklaar word:
„vere" kon in C pars pro toto t.o.v. „kraaie" gewees het. Of
andersom, „kraaie" in D is 'n hiperbool, met die betekenis
„vere"; die waarnemer-verteller oordryf, noem die vere (wat
dus nog steeds vere bly) dan „kraaie".
Hierdie beeldspraak -verhouding, herhaal ons, is moontlik.
Tog moet ons dit as onwaarskynlik uitskakel in hierdie geval.
Ons het naamlik herhaaldelik al 'n uitdruklike aanduiding
van die vlak van hierdie gedig, hierdie situasie, gekry — een
waarin die primitiewe waarnemingswyse aan die orde is