VEELHEID EN BINDING

12
bekende saak appelleer dus aan 'n kennis wat nie eksplisiet
of implisiet uit die konteks self te verkry is nie, maar aan 'n
kennis van die groter samehang waarin die spikkelkoei hoort.
Die leser/hoorder moet weet, word verwag om te weet óf wat
die verhouding „kuddes vee — die spikkelkoei" is, óf word
verwag om sodanig op hoogte wees van die waarde van die
feitsaak „spikkelkoei" in 'n groter, ander samehang dan die
konteks self, dat die verteller in die noem van die saak die
nodige voorkennis oproep. So bv. sal iemand wat in 'n gesprek
van „die lelike eendjie" praat, en dan as 'n aanhaling uit
Hans Andersen se sprokie, die voorkennis van die sprokie by
sy hoorder vereis ten einde die juiste waarde van die woordgroep
te kommunikeer.
Volgens die implikasies van 'n die-vorm by „spikkelkoei"
lyk dit dus op hierdie stadium asof die leser van pre-kontekstuele
kennis afhanklik gestel gaan word ten einde die waarde
van dié feitsaak in hierdie konteks te bepaal. Die die-vorm
bied die feitsaak skynbaar aan as 'n sitaat uit 'n groter samehang,
en vra informasie omtrent hierdie groter samehang
buite die konteks om, om die probleem op te los.
II. Die sintaktiese bou en die feite-,,reeks"
As ons uitgaan van die feit dat, in die geskrewe kultuurtaal,
'n sin in tipografiese opsig dié taalgebruikseenheid is
waarvan die begin deur 'n hoofletter aangedui word, die
einde deur 'n punt (of 'n soortgelyke interpunksiemiddel met
eindmarkerende funksie, soos uitroepteken, vraagteken, ens.),
dan het ons in hierdie situasie met vier sinne te doen. Hierdie
waarneming is moontlik omdat in ons situasie elke vers nie
met 'n hoofletter begin nie, maar die konvensie van 'n hoofletter
na 'n punt gehandhaaf word.
Die eerste tipografies-gegewe sin loop van die hoofletter
aan die begin van Al tot aan die punt aan die einde van A4;
die tweede van begin B1 tot einde B4; die derde van begin
Cl, tot einde D2 (waar ons, hoewel die stippeltjies 'n hibri-