VEELHEID EN BINDING

17
verbind, en die aanbod word deur „toe" as volgend-in-dietyd
op B2 gegee.
Maar die Vf. van die sinseenheid B(3+4) is weer ondubbelsinnig
verlede tyd: „toe het......gaan sit."
As B(3+4) verbind is met, en in die tyd volg op B2, en
B(3+4) is in die verlede gestel, dan, terugstrukturerend, is
die Vf. van B2 'n praesens historicum — en die hede is nog
nie in die verhaal bereik nie.
„Toe" spesifiseer die syrswyse-in-die-tyd van „het ... gaan
sit" t.o.v. „stoot" en ,val". „Toe" dui aan dat die nosie
waarvan ,,het. . . gaan sit" die Vf. is, in die tyd op die vorige
twee volg, en die betrekking van B(3+4) op B2 en B1 word
deur die kommas aan die verseindes van B1 en B2 gegee.
En wat hier sintakties in verband gebring is, kan daarom
ook op feitelike vlak met mekaar verband hou. Ons interpreteer
nou: „Nadat ek my broer oor die krans gestoot het
en by in 'n mik geval het, het 'n kaai op die spikkelkoei
gaan sit."
Tot aan die einde van B stel ons dus vas dat die gebeure
in chronologiese volgorde gegee word; 'n chronologiese reeks
wat bowendien in die verlede gestel is.
Nadat B t.o.v. Cl afgesluit is deur 'n punt, verseinde en
strofe-einde, vang C 1 aan met 'n werkwoord in die gebiedende
wys: „Smeer vet aan 'n klip." Cl is sintakties-struktureel
voltooid. En hoewel Cl ná B „te kenne gegee" is, staan dit,
deur die sintaktiese en strofiese isolasie en die vorm van die
werkwoord, wat kontrasteer met die tydveld wat tot dusver
(en in besonder deur B) opgestel is, „uit verband" met B.
Dit wil voorkom asof ons hier voor 'n breuk in die aanbod
te staan kom — of minstens voor 'n sprong in temporele
opsig. Die imperatiewe in die eerste twee verse van C vorm
'n kontras met die verba finita wat voorafgegaan het. In die
vorige twee strofes is die wyse van aanbieding vertellend,
die verba finita indikatief. Die aanbod was tot hier toe dat
'n „ek" as spreker optree. Tipografies word in die derde
strofe geen aanduiding gegee dat die spreker verander nie;