VEELHEID EN BINDING

53
funksioneel om 'n kontekstuele eenheid af te sluit. C is wel
in strukturele opsig voltooi maar nie afdoende begrens nie —
dít toon die streep ons immers. Die eindmarkering D2 is die
eerste sintaktiese afsluiting ná B4, maar dit val hier alleen
met 'n verseinde saam, nie 'n strofe-einde nie, en ook nie die
einde van 'n kontekstuele eenheid nie. Hierin is dan die eerste
verskil met die punte in A en B geleë.
Maar wanneer ons vlugtig die aanbod D(3+4) beskou —
en die analise sal dit straks nader bevestig — word reeds uit
die uitroep „O" en die vraagteken duidelik dat die feiteaanbod
'n wending neem ná D2. En hierdie wending word
dan gemarkeer deur die stippeltjies.
§ 11. In C(3+4) het die sak van 'n duisend vere „noord,
suid, oos, wes" die ruimte as volstrek in-beslag-geneem-deurvere
gegee, die ruimte waarin ook die verteller, die „ek" as
mede -handelend homself uiteraard bevind. En as die ruimte
gevul is, is alles die verteller se grens, is ook die „ek" volkome
omgewe van vere.
Daarna het die gedaantewisseling plaasgevind, die vere het
kraaie geword.
Met hierdie gegewenheid word die vraag in D(3+4), en
veral die eerste „0 waar sal ek skuil", 'n vraag sonder die
moontlikheid van antwoord, 'n vraag wat „weet" dat daar
geen antwoord op is nie. Want daar is in C(3+4) geïmpliseer,
gesê selfs, dat daar geen skuiling is nie. Die hopeloosheid
van „my" vraag is reeds voorberei in die aanbod dat die
ruimte volledig gevul is met vere — met kraaie! — wat
doelgerig toesak oor die bloed en die klip, die gevolg en die
instrument van 'n gewelddaad deur die verteller self gepleeg.
Maar in die vraag word nie alleen wanhopig (en volkome
tevergeefs) getas na skuiling nie. Daar word informasie gegee,
daar is „mededeling van iets nuuts" in die situasie. Want
daar word gepraat van die bedreiging waarteen geskuil moet
word: „teen die stippels wat pik".
Die byvoeglike bysin „wat pik" gee 'n attribuut van „stip-