VEELHEID EN BINDING

91
hierdie klein wereld: die spikkelkoei was vanaf die benoeming
van die wereld sentraal, totdat, na die gewelddaad van
broer teen broer, die kraai gekom het. Daarná volg die reeks
gedaantewisselinge, die bevestiging van die noot van onheil
wat die kraai se verskyning gebring het, en waarin die kraai
sentraal bly, totdat uiteindelik gesê word dat die kraai en die
spikkelkoei één is in hul vergelding van die „ek" (vgl. p. 65).
Dan weet ons dat die kraai en die gedaantewisselinge die
gevolg was van die gebeure rondom die spikkelkoei — die
skynbare divergensie van C en D(1+2), waarin die spikkel
een-koei
nie weer ná B genoem is nie, word geïntegreer binne
verband met die spikkelkoei-reeks.
14. Toe ons in die ondersoek onder die aspek van die
sig-vormende vorm tot by D2 gekom het, is die besondere
kousaliteit van die wereld-van-die-gedig versaaklik in die
moontlike interpretasie van „oor die bloed, oor die klip ..."
as 'n besinning oor die oorsake van die voorafgaande gebeure.
Op hierdie stadium is die situasie in die strofe-volgorde
A B C D naamlik al in so 'n mate samehangend getoon dat dit
moontlik geword het om reeds vanuit die aantoonbare geheel
sekere gevolgtrekkings omtrent dele van die geheel te maak.
„Oor die bloed, oor die klip.. ." is as abstraherende kousaliteitsgewaarwording
van die hand gewys omdat ons in die
situasie as geheel 'n soort „chronologiese" kousaliteit ant -dek
het, 'n kousaliteit wat in die opeenvolging van die konkrete
gebeure self lê, „in de levende eenheid van het gebeuren in
de tijd" (vgl. p. 49). Hierdie kenmerk van die wereld-vandie-gedig
is opnuut ter sake waar, in die laaste aanbod, „die
stippels wat pik", die eerste oorsaak, die pregnante begin van
die reeks, aanwesig was: die spikkelkoei, één onder die
kuddes vee.
Ons mag dus inderdaad sê dat die besondere kousaliteit
van hierdie wereld 'n prinsipe is waarvolgens die episodereeks
opgestel is — dit is 'n prinsipe wat deurlopend kenbaar
is, en daarom kan dit 'n eenheidskonstituerende moment
genoem word.