Nummer 3/2011 (.pdf) - FOD Sociale Zekerheid

BELGISCH TIJDSCHRIFT VOOR SOCIALE ZEKERHEID - 3e TRIMESTER 2011Dat leidde ertoe dat alle hervormingen in de gezondheidszorg van 1996 tot 2003 deaanzet waren tot heel wat geschillen tussen de regering en de oppositie. Aangeziende Bundesrat zijn zegen moest geven, werd de ziekenhuissector, de grootste uitgavenpost,nauwelijks aangepakt. Desondanks zetten deze hervormingspakkettentijdelijk een rem op de stijgende uitgaven. De aantredende rood-groene regeringvoerde een aantal van de door haar voorganger gestemde “privatiseringsmaatregelen”nooit uit en kwam ertoe de verhoging van de eigen bijdragen voor patiëntengedeeltelijk te herroepen.De veranderingen in het publieke pensioenstelsel waren niet minder omstreden.Met het oog op de pijlsnelle stijging van het aantal aanvragen van oudere werklozenom (op hun 60e) met vervroegd pensioen te gaan, werd in 1996 de geleidelijke opheffingvan de brugpensioenopties zonder permanente inhouding versneld. Bovendienwerden verschillende rechten, die niet op individuele bijdragen uit hetinkomen gebaseerd zijn, verder beperkt. Zo werd de band tussen bijdragen en uitkeringennauwer aangehaald. Deze bezuinigingen waren de voorloper van een substantiëlerehervorming van een jaar later die eens te meer op sterke tegenstandstuitte van de sociaaldemocraten en de vakbonden. Ze waren vooral gekant tegende verlaging van de invalidenpensioenen en tegen het opnemen van een “factor levensverwachting”in de uitkeringsformule (wat tot een geleidelijk aan mindervoordelige vervangingsratio zou hebben geleid). Na haar aantreding schortte derood-groene regering beide controversiële elementen op en keurde ze in 2000 eenmatigere hervorming van de pensioenen goed.350Met één element uit de pensioenhervorming van 1997 waren de sociaaldemocratenhet wel eens, namelijk met hogere federale subsidies die door een verhoogd btwtariefzouden moeten worden gefinancierd. De consensus aangaande deze kwestie(de goedkeuring door de Bundesrat was vereist) vormde een keerpunt en tegelijkertijdde start van een institutionele hervorming die later tot het gezondheidszorg- enwerkloosheidsverzekeringsstelsel werd uitgebreid. Door een kunstig geregeld spelmet verschuivingen van kosten en inkomsten tussen de verschillendesocialeverzekeringstakken en de federale schatkist, werd voordien het stelselwaarop de grootste druk stond, ontlast ten koste van de stelsels die minder financiëlemoeilijkheden hadden. Maar de last kwam vooral terecht op het socialeverzekeringsstelselin het algemeen, ten gunste van de federale begroting. Zo werden na1990 grote delen van de kosten voor de hereniging op het werkloosheids- en pensioenstelselafgewenteld. Sinds het midden van de jaren negentig eisten de socialeverzekeringsinstellingeneen herziening, omdat ze vonden dat bepaalde componentenvan de uitkeringen die niet op bijdragen uit inkomsten zijn gebaseerd (versicherungsfremdeLeistungen), niet zouden mogen worden gedragen door degemeenschap van verzekerden; het publiek in het algemeen daarentegen is financieelverantwoordelijk voor een dergelijke herverdeling. Om de prioritaire doelstelling– een gecombineerde bijdragevoet onder de drempel van 40 procent – tebereiken, werden (meer) belastinginkomsten in de budgetten van de socialeverzekeringsstelselsgeïnjecteerd, wat onmiddellijk leidde tot een lagere bijdragevoet zon-