Nummer 3/2011 (.pdf) - FOD Sociale Zekerheid

BELGISCH TIJDSCHRIFT VOOR SOCIALE ZEKERHEID - 3e TRIMESTER 2011staat de non-contributieve uitkeringen en dus de “onredelijke lasten” betalen, zodatde sociale partners opnieuw zeker waren dat de ouderdomsverzekeringsregelingenbleven bestaan. In 1995 poogde de nieuwe Eerste Minister Alain Juppé om zonderonderhandelingen dezelfde voorwaarden op te leggen aan de werknemers van deoverheidssector, maar door de vele manifestaties en stakingen moest hij deze maatregelintrekken (Bonoli, 1997).Op het vlak van de ziektekostenverzekering is het, ondanks de vele “plannen” dieop het einde van de jaren 1970 en in het begin van de jaren 1980 ten uitvoer werdengelegd, niet gelukt om de alsmaar toenemende vraag naar gezondheidszorg in tedijken. De patiënten betaalden zelf (remgeld) alsmaar meer, en kregen vervolgensde bedragen terugbetaald van de mutuelles (althans als ze bij een mutelle warenaangesloten). Na 1990 besloten de regeringen om de medische beroepen, de ziekteverzekeringsfondsenen de staat te dwingen om mee te werken aan een “medischeconventie” die mee de evolutie van de uitgaven onder controle zou kunnenhouden door een doelstelling te bepalen voor de evolutie van de uitgaven voor degezondheidszorg, voor de vergoeding van de praktiserende artsen en voor de extrauitgaven. Tussen 1990 en 1995 echter ondertekenden de geneesheren geen enkeleovereenkomst en de doelstellingen die voor andere paramedische beroepen werdenvastgelegd, werden niet gehaald. In 1995 dwong Juppé, met zijn groot hervormingsplanvoor de sociale zekerheid, de sociale partners om een akkoord te ondertekenen,want anders zou de staat tussenbeide komen. Het plan-Juppé kende de staatook bevoegdheden toe in het gezondheidszorgstelsel, door de oprichting van eengroot aantal agentschappen die door staatsactoren worden geleid. Tot slot werd ookhet beheer van de gezondheidszorgfondsen gewijzigd, waardoor de directeur meeren de voorzitter (die de sociale partners vertegenwoordigde) minder bevoegdheidkreeg. In tegenstelling tot de pensioenplannen van Juppé werden al deze maatregelenin het gezondheidszorgstelsel wel ten uitvoer gelegd. Dit volstond evenwel nietom de stijging van de uitgaven voor gezondheidszorg daadwerkelijk tegen te gaan(Hassenteufel, Palier, 2008).3823.2.1. De gemeenschappelijke punten van het beleid voor uitgavenbeheerAl deze hervormingen vertonen een aantal kenmerken die verband houden met hetinstitutionele kader dat eigen is aan de op de sociale verzekering gebaseerde socialestelsels. In de allereerste plaats werden de hervormingen die inkrimping van de uitgavennastreefden, niet voorgesteld als een manier om het sociale stelsel te ontmantelen,maar wel als een instrument om het te behouden en te consolideren.Aangezien de te verminderen uitkeringen uitermate legitiem zijn, worden deze hervormingengerealiseerd uit hoofde van de Europese verplichtingen, maar ze wordeneveneens noodzakelijk geacht om de houdbaarheid van het systeem te herstellen.Ten tweede werden de hervormingen van dien aard dat ze voor de sociale partnersaanvaardbaar zijn. De sociale partners hebben immers de macht om ze te blokkerenals ze er niet mee akkoord gaan (zoals in 1995). Ten derde beperken deze hervormingeninzake de ouderdoms- en werkloosheidsverzekering het bescher-