Nummer 3/2011 (.pdf) - FOD Sociale Zekerheid

BELGISCH TIJDSCHRIFT VOOR SOCIALE ZEKERHEID - 3e TRIMESTER 2011met een loon dat onder het normale loon ligt, RSA en andere gesubsidieerde banen),lijkt het dat ongeveer een derde van de Franse bevolking niet aan de klassieke arbeidsmarktdeelneemt en niet van een “normale” sociale bescherming geniet. De hervormingenvan de Franse sociale bescherming hebben ertoe bijgedragen dat deongelijkheden nog groter werden en dat de samenleving werd opgesplitst in “insiders”en “outsiders” (Palier, Thelen, 2008).De sociale partners traden deze tendensen eerder bij dan dat ze ze betwistten. Zoalswe hierboven reeds zagen, werd over de meeste verminderingen van de socialeuitkeringen onderhandeld op basis van een onderscheid tussen “verzekering” (tefinancieren door sociale uitkeringen en nog steeds beheerd door de sociale partners)en “solidariteit” (te financieren door de belastingen en beheerd door de staat).Dit leidt tot een scheiding tussen twee werelden die voordien nauw met elkaar verbondenwaren, toen het stelsel werd verondersteld Beveridgeaanse universaliteitsdoelstellingente verwezenlijken door middel van Bismarckiaanse middelen.Het Franse socialebeschermingsstelsel mag dan al ingrijpende institutionele veranderingenondergaan hebben, de doelstellingen van het sociaal beleid zijn eveneensgrondig veranderd. Voordien werd de sociale bescherming voornamelijk geconceptualiseerdals een manier om een vervangingsinkomen te garanderen voor die personendie, tijdelijk of permanent, niet in staat waren om te werken. De uitkeringenwerden gezien als een recht, dat werd verworven door jarenlang sociale bijdragente betalen. Steeds meer werd het sociaal beleid gezien als een instrument om hetindividuele gedrag te wijzigen, in het bijzonder voor wat werk betreft; het werdbeschouwd als een middel ten dienste van de economie – niet door de consumptievan de huishoudens te ondersteunen maar door de burgers ertoe aan te sporen omzo veel mogelijk te werken en door privé sociale bescherming in de hand tewerken. Dit zou in principe ten goede moeten komen aan nieuwe economischeactiviteiten, de pensioenfondsen, de verzekeringssector, de medische wetenschapen de dienstverlening aan personen. Het Franse socialebeschermingsstelsel wordtverondersteld ten dienste te staan van het concurrentievermogen: van de ondernemingen(minder sociale bijdragen voor de werkgevers, ontwikkeling van privésociale bescherming), van de staat (lagere verplichte voorheffingen, gecontroleerdestijging van de overheidsuitgaven voor sociale zekerheid) en van het individu(activeringsbeleid).398In Frankrijk maakte de sociale zekerheid deel uit van een algemeen economischbeleid dat tegelijkertijd de volledige werkgelegenheid in de hand werkte en eropsteunde – dit beleid was in hoofdzaak keynesiaans en op de vraag gericht. Na dertigjaar van veranderingen kunnen we stellen dat de Franse sociale zekerheid voortaanis aangepast aan het nieuwe overheersende macro-economische paradigma, dat ophet aanbod is gericht (Hall, 1986, 1989). De overgang van de Franse socialebescherming naar activering opdat de werklozen weer op de arbeidsmarktterechtkomen, de vermindering van de sociale bijdragen om de privéondernemingente helpen om meer banen te verstrekken, en de ontwikkeling van de