Nummer 3/2011 (.pdf) - FOD Sociale Zekerheid

DE DUALISERING VAN HET FRANSE SOCIALEBESCHERMINGSSYSTEEMkeringen niet langer gerechtvaardigd, voor de linkse noch voor de rechtse regeringen.In beide gevallen hebben de premiers de sociale uitkeringen verhoogd om deprivéconsumptie en vervolgens de economische activiteiten te “boosten”. Het eindresultaatwas een noemenswaardig overheidstekort, een negatieve handelsbalans,een forse inflatie en een stijging van de werkloosheid en de belastingen. In 1976 ofin 1982 moest het economische beleid over een andere boeg worden gegooid enwerd het een restrictief en monetair beleid (Hall, 1986).Na deze negatieve ervaringen was elke regering het erover eens dat de tekorten vande sociale zekerheid moesten worden gestabiliseerd. Toen echter in de loop van dejaren zeventig en tachtig voor de sociale bescherming twee oplossingen (meer middelenof minder uitgaven (6) denkbaar waren, werd gekozen voor meer middelen.Gedurende ten minste 15 jaar vermeden de regeringen drastische uitgavenbesnoeiingenen verhoogden ze liever de sociale bijdragen om het tekort van de sociale zekerheidte compenseren. In plaats van met een beschuldigende vinger naar de verzorgingsstaatte wijzen, wat bij de bevolking en de vakbonden niet in goede aarde zouzijn gevallen, erkenden ze het belang van de sociale zekerheid, maar ze beklemtoondenook de gevaren van de huidige situatie en stelden maatregelen voor die niettot doel hadden het systeem te hervormen, maar wel het opnieuw betaalbaar te maken.Tussen 1975 en 1995, behalve wanneer verkiezingen voor de deur stonden, werdenna elke aankondiging van een tekort in de sociale zekerheid uiteenlopende maatregelenvoorgesteld, gebundeld in een saneringsplan voor de rekeningen van desociale zekerheid (7). Dit plan bestond doorgaans uit hogere sociale bijdragen doorde werknemers en uit beperkte besparingsmaatregelen, hoofdzakelijk in de gezondheidszorgsector,waar minder uitgaven voor gezondheidszorg werden terugbetaald(8). Niettemin stellen we vast dat in deze zelfde periode alle contributieve uitkeringen– ziekengeld, ouderdomspensioenen, werkloosheidsuitkeringen – stegen of, inhet beste geval, stabiel bleven. De sociale uitkeringen worden gezien als een goedmiddel om de zwaarste sociale gevolgen van de crisis op te vangen. Derhalve zijn deuitgaven voor sociale zekerheid snel blijven toenemen tot in het midden van dejaren tachtig en in een trager tempo daarna. Het aandeel van de uitgaven voorsociale zekerheid in het bbp steeg dan ook van 19,4% in 1974 tot 27,3% in 1985 entot 27,75% in 1992 (9).(6) Hoewel de schulden van de Franse staat zich opstapelden, was het het socialeverzekeringsstelseltot in het begin van de jaren negentig niet toegestaan om schulden te hebben.(7) Voor een uiteenzetting over al deze plannen verwijzen we naar Palier, bijlage 1, 2005a.(8) In 1980 werd 76,5% van de door de verzekerde betaalde uitgaven voor gezondheidszorg terugbetaalddoor de fondsen voor sociale basisverzekering, tegenover 74% in 1990 en 73,9% in 1995.(9) SESI, Rekeningen van de sociale zekerheid, verschillende jaren.379