kulleteyn1

Akşama da bulup buluşturarak başka yiyecek hazu-layacakü. Hoca ha:
zaman: "-Kız etmek getir, yemek getir!" derdi, eve sık sık da konuklagetirirdi,
ama evde ne var, ne yok pek bUmezdi. "Bulup buluşturmak",'
Hâtun'a düşerdi hep.
- Nasıl, Hafız efendi; senin "köle"n ey ohuyabildi mi
"Köle" dediği, kendi oğluydu. O çevrelerde, özellikle "din
kibarları" arasında biri kendi çocuğundan sözettiğinde, karşısındakine:
"-Kölen, köleniz!" diye sunardı. "Kibarlık" gereğiydi bu.
Hafız, soruyu anlamışü.
- Ohudu ohdu, hemi de çoh iyi ohudu. Çoh zeki maşallah.
Hafıza, çocuğun hangi dersleri okuduğu, dersinin nerelere geldiği
sorulsa, bilemiyecekti. Molla Nâsır'dan hangi dersîeri aldığını, yani
son döneniini bilmiyordu çünkü.
-Senin eyligini nasıl öderik
- Böle zeki çocuğu herkes ohudur. Allah, sene verdiğini kimseye
vermemiş. Benim de oğlum var, amma böle zeki değil, zor ohudirim,
ohumir.
- Bu oğlanın çoh böyük âlim olmasını istirim.
- Bu oğlan olur. '
- İnşallah.. -
Çocuk, cebinden, müftü Şükrü Balcı'nm yazdığı mektubu çıkarıp
babasına verdi o sırada. Babası mektubu okudu. Hafıza da gösterdi.
Yazının güzelliğine de hayran oldular.
- Müftü, çocuğun Molla Nâsır'da okuduğunu yazir, sen de ohumir
miki
•
- Kürtçeyi öğrendikten sonra, bende ohumaya tenezzül etmedi
artıh.
- Estağfırullâh, ey hele dur şimdi Molla Nâsır'da mı ohir
- Hee, büyük hoca ohidir.
- Müftü, "ben ohidim!" diyir, sen ne diyirsin
- Münasiptir. Müftü hattattır, gözel yazı da örgetir.
Hâfız, Kürtleri hiç sevmezdi. Ama Molla Nâsır'a çok büyük
ölçüde saygılıydı. Arapça bilgisine, hocalığına hayrandı. Bunun için
172