kulleteyn1

45
Safo, kendisini ve ailesini "el" (yabancı) saymıyordu. Ve
karşısındakinin da saymamasını istiyordu. Gerçekten de bi çeşit
yakmlık-akrabalık oluşmuştu aralarında. O da bunu ve bunun verdiği
sıcaklığı duyuyordu zaten. Oradayken, kendini, aile ocağmdaymış gibi
görüyordu. Safo'nun ailesi de onunla çok ilgileniyordu. Kol-kanat
açmışlardı. Acıyorlardı. Ama bundan da çok, hayranlık duyuyorlardı
ona. Bi yandan da Safo'ya ısınduma çabası içinde olduklan seziliyordu.
Büyüyünce Safo'yla evlenmesi sağlanabilir miydi Olabilsin,
olamasın, bunu istiyorlardı. Ve bunun, temellerini atmaya
çabalıyorlardı.
Safo, dikilmiş duruyordu. Onun gözleriyse kitapta. Kafasındaysa
ezberler.
"Mantık"tan okuduğu kitabm başlanndaydı daha.
"El ilmu imma tasavvurun fakat... İlim, ya, yalnızca
'tasavvur'dur..."
Peki "tasavvur" nediı
Tanımı yapılıyordu kitapta:
"Ve huve husulü sûreti'ş-şey'i fi'l-akU". Yani: "Tasavvur, bir
şeyin 'sûret'inin (biçiminin), akılda oluşmasıdu"".
"İlim", ya yalnızca böyle bir oluşmaya denir. Ya da bu
oluşmasıyla birlikte gerçekleşen "hüküm"dür. "Tasdik" denir buna da.
Bu da şöyle tanımlanıyordu:
"İsnâdu emrin"... olumlu ya da olumsuz yönde, bir şeye bir başka
şeye dayayıp yüklemek".
Örneğin "insan"ı, herhangi bir yargıya bağlamadan ve bir nitelik
vermeden düşünüp kafada "betimlemek", bir "tasavvur"dur ve bir
"ilim" (bilgi) oluşumudur. "İnsan"ın ne olduğuna, ya da ne olmadığına
"hükmetmek"se, "ilm"in "tasdik" kesimidir. Burada birşeyin, bir başka
şeye dayandmlıp yüklenmesi vardır. Örneğin, "el insanu hayvânun
nâtıkun", yani "insan; konuşan (buradaki konuşma, düşünme-kavrama
anlamındadır) bir hayvandır" dendiğinde, "konuşan hayvan olma"
niteliği, "insan"a yüklenmiştir. "El insanu leyse bi camidin", yani
283