kulleteyn1

fi'ş-şeyh" denen aşamadaydılar, yani "şeyhde erime'leri gerekiyordu.
Ardından da "fenâfi'r-Resûl", yani "Peygamber'de erime" ve en son
"fena fillah", yani "Tann'da erime" aşamaları gelecekti. Ama kolay
mıydı bu Birinci basamağın bile bir sürü basamağı vardı. Ve her bir
basamak yılları alırdı. Basamak geçmek, ilerlemek çok, ölesiye çabalar
isterdi. Ama iki mürid de, birçok mürid gibi iyice kafalarına
koymuştu. Geçeceklerdi aşamalardan. Basamak basamak. Ve sonunda
ulaşacaklardı en son aşamaya. Ulaşamasalarbile bu yolda ölürlerdi. Bu
yolda ölmek bile "bir şerefti. Öyle düşünüyorlardı ve onun için yaşam
damarlarını kesercesine herşeyden "ellerini eteklerini kesmiş" ve bu
yola koyulmuşlardı. Avludaki soba, direk, duvar neyse; onlar da
öylesine birer ayrılmazıydı tekkenin.
Şeyhin karyolasının bulunduğu odanın kapısı açıktı. Şâmil, biraz
önce ortalığı Süpürürken kapıyı açık bırakmıştı. Bir süre kapıdan
içeriye baktı. Sonra aklına ne geldiyse yürüyüp içeri girdi. Fâik de
izliyordu. Şâmil, karyolanın orasına burasına baktı; bİTŞeyler aradı.
Ararken dengesini yitirip karyolanın bir kıyısına düştü. Kıyamet
kopmuştu o zaman. Fâik gelip Şâmil'e saldırdı. Tutup adam akıllı
sarstı zavallıyı.
- Sen, seni zalim, Allah'tan korhmir misin de Şeyh Hazretleri'nin
çökirsin Nasıl yapirsin bunu zalim Şimdi haberi
olmuştur mübareğin. Utanmir misin Ne diyer o şimdi Haa sölesene,
ne diyer
Ve bunları söylerken de, adamı fırlatıp atmıştı bir yana.
Şâmil, olduğu, daha doğnjSU yığıldığı yerde kalakaldı. Zaten soluk
olan benzi iyice solmuş ve suratı iyice ölü suratına dönmüştü. Biraz
toparlanıp kalktı. Fâik ise söylenip duruyordu. Şâmil yerine gitti.
Yine direkleşmişti. Gözler kapıya doğru, bakışlar donuk. Ve birden
Şeyh Şaban belirdi gözünde. Hemen yerinden fırladı. Bağışlamasını
dilemek ve eline, eteğine sarılmak istiyordu. Karyolanın yanına doğru
gider gitmez eğildi. Yalvarmaya başladı:
- "Effet" beni Şeyhim! Kurban Olim effet. Emret de eteklerine
sarilim. Noolur efendi hazretleri, noolur! Kulunu effet, sen böyüksün
kurban olim!
Şâmil fırlayıp giderken Fâik de koşmuştu âîkasindan. Hiçbir şey
anliyamadan... Şâmil yerlere değin yatıp şeyhe yalvanyordu, ne ki
42