kulleteyn1

53
Hâfız Celal içeri girerken kapıyı aralık bu-akmıştı. İvedilikten..
Canavar soğuğun elinden kendini dar atmıştı çünkü.
Aralıktan soğuk giriyordu.
Ve bir it başını uzatmıştı.
Ortalık iti. Herkesin tanıdığı "garib"lerden, kimsesizlerden. İçeri
bakınca, kimbilir içeridekileri "çok mutlu yaratıklar" olarak görüyordu.
Neden ki içerisi sıcaktı. Hiç değilse dışansı gibi değildi. Ve içerdekiler,
onun gibi üşümüyorlardı. Oysa içerdekiler de "gariban" takımmdandı.
ît bakıyordu içerdekilere.
- Oşt,oştJ
Başını geri çeken it, sonra yine uzatü.
Birinin gidip kapıyı kapaması gerekiyordu. Ama herkes
"müzâkere"de.
Hâfız Celâl, eski öğrencisine buyurma hakkını kullanarak:
-Duran! Git o iti kov, kapıyı da eyce ört! dedi.
O da hemen fırladı. Giui, ite bâko, ama dokunmadı. Orasından
burasından buzlardan dikitler oluşmuştu itin. Belli ki ya üzerine su
dökülmüştü; ya da zavallı suya düşmüştü. Tir tir ütriyordu. "Sen de
benim gibi garibsin. Sahibin olsa burada olmazdın. Sıcak bir yerde,
ahırda - mahırda olurdun. Şimdi ne yapabilirim ben sana Kapıyı
kapayıp seni dışarıda bıraksam donarsın soğuktan. Zaten donmak
üzeresin. İçeri alsam, köpeksin, içerisiyse cami içi. İçerdekilerde Şafii.
Hanefîlere göre de sen camiye giremezsin, ama, Şafiilere göre hiç yerin
yok. Hanefiler seni 'pisliğin kendisi' (neces-i ayn) saymazlarken,
Şafiiler seni öyle görürler. Sen, 'pisliğin kendisi'sin onlara göre.
Kısacası, camiye alamam seni. Şu Tann'nm işine bak. Seni niye
yaratmış Madem ki yaratmış; niçin sahip çıkmaz" İte bakükça
düşündü, düşündü yine ite bakü. Bocahyor, bir çözüm bulamıyordu.
Kapıyı kapamaksa, ne içinden, ne de elinden geliyordu. Bir çözüm
bulamamaktan ağlamaya başladı. Bagu-ddar:
- Türko, ne bekliyorsun, kapasana kapıyı!
308