kulleteyn1

Kaynana da şaşikın, ama ses çıkarmadan "işin sonu bir şeye varacak"
diye bekliyor. Elele olsalar da arada perde olduğu için oğlanı artık
görmüyor kaynana. Ve oğlan başlıyor yapılması gerekeni yapmaya:
Perdenin bir yanından sokulu eliyle kaynanasının elini yine sıkıca
tutarken öbür eline "şey"ini alıyor. Koyuluyor "menisini getirme"ye.
Kalkan "âleti tükürükleme" ha babam de babam; sonunda "meni"
gelmiştir. IVleni döküleceği yere dökülüyor, oğlan işini bitirdikten
sonra şalvarını çekiyor yukarı. Kaynanasının elini de tutmasına artık
gerek olmadığı için bırakıyor. Perdeyi de kaldırıyor ortadan.
Kaynanaysa hiçbir şey anlamadan bakıp duruyor. Damadın
açıklamasıysa yalnızca şu kadar:
- "Şeriaun icabı".
Hâliz Celâl oğlana anlatıyordu:
- İşte o zaman böyle yapsaydın, "şehvetin tedaisi ortadan kalkardı"
ve bir şey lâzım gelmezdi. Bunu yapmadığından şimdi garın sene
"haram". Çoh çoh "cahillik" etmişsin oğul. Başha da çaresi yoh. Ne
yapah yoh iştc!>
Oğlan boynu bükük ve çaresiz çıkıp gitti hocanın yanından.
Va'zları ne durumlara yolaçarsa açsın, kimse Hâfız Celâl'i
kınamıyordu. Kötü durumlar karşısında da "Şeriata boyun eğiliyor"du.
Hâliz kı.sa süre içinde ününü çevre köylere bile duyurmayı
başarmıştı.
Vc gördüğü "itibar"ı, ilgiyi, "cer" alanına dönüştürmeyi bilmişti.
Çokça zekât toplanmıştı hafıza. Küçük, büyük baş hayvan olarak,
tahıl olarak.. Bir başka başarı da, toplananların, pazarlanmak üzere,
Hınıs'a, Erzurum'a gönderilmiş olmasıydı. Hayvanlar, satılacak
hayvanlara, tahıl da satılacak tahıllara katılarak gönderilmişti. Hafızın
kendisi de onlarla birlikte gidince, Abdul Hoca dönmüştü Simo'ya.
184