kulleteyn1

mezarlıkları gibi. Sürü sürü topluluklar. Başlarında da çobanlar.
Muhtarlar, imamlar, mollalar, şeyhler, ağalar, beyler, "hokumat"
adamları ve adamlarının adamlan. Uşaklar, yavşaklar, bitler, pireler,
keneler, sinekler, itler, kurtlar ve daha neler neler... "Yeni âdet
bilmeyen eski köyler"in ayrılmaz, ayrılamaz birer parçaları. Öyle
gelmişler geçmişleri boyunca. Öyle getirilmişler, öyle götürülmekte.
Büyük baş, küçük baş hayvanianMandalar, öküzler, inekler, eşekler,
atlar, danalar, taylar, sıpalar, kuzular, keçiler, tavuklar,, kazlar,
"culuk"lar.. Ve başlarında çobanlar. Hayvanları insanlarını izlemekte,
insanları da hayvanlarını. Kaim kaim çizgileriyle.. Canlılarında "can"
kalmamış, geçmişlerin çilesiyle ve "bin bir acı"yla dolu. Anadolu.
Özellikle de Doğu Anadolu. Üst üste binmiş çıplak tepeler, dağlar.
Alınları, insanlarınınki gibi kırış kırış. Nice savaşlara sahne olmuş,:
üzerlerinde nice kanlar dökülmüş, canlar yitirilmiş. Ve bu olayları bi
türlü bitmemiş; şu türlü bu türlü de olsa sürüp gitmekte. Verimli
olabilirken verimsiz topraklar. Sulanması yağmura bağlı. Ölü
toprakların üstüne zamanzaman ağlayıp göz yaşları döken bulutlardan
gelen "rahmet"İcr, binlerce yıllık inançlardan kalma "yağmur
dualan"yla Tanrı'dan istenmekte. Ama isteğe göre olmamakta.
Bulutların göz yaşları kimi zaman daha yukardayken donmakta, gülle
gibi dolu olarak yada "lepe lepe" (kar olarak) düşmekte. Birkaç ay yaz,
geri kalan kış. "Kılıç gibi gelen" ve geldikten sonra, çoğu kez "gitmek
bilmeyen" kış.
Kış başlamak üzereydi. Kimi günler yağan yağmurlar, akşamlan,
geceleri kara dönüşüyordu.
230