kulleteyn1

. * * *
Abduırahman'ın ölüm haberi, onu çok sarsmıştı. Çok iyi, en iyi
dostuydu çünkü. Açıktan ağladığı oldu, için için ağladığı oldu.
Günlerce unutamadı. İnanamıyordu bi türlü. Birgün çıkıp gelecekmiş
gibi, "-bak işte geldim." diyecekmiş gibi ve söylenenleri
yalanlayacakmış gibi içinde yer luuuı bir beklentiyi uzun süre taşıdı.
"Tanrı'm, niye yardım eünedin Abdurrahman'a O, kızı seviyor, kız da
onu seviyordu. Abdurrahman bir Firavun muydu ki boğdun onu
ırmakta İşlerin senin hep böyle mi olur Senin hikmetine akü ermez
ama, bu hikmet, nasıl bir hikmet!" Öüşünürkcn bi çeşit kırgınlık,
küskünlük duyuyordu içinden. "Gitti Abdurrahman!"
209