kulleteyn1

sarmışlardı. Hoca biraz kendine gelir gibi oldu. Ama namaz kıldıracak
gücü yokm. Hele ezan okuyacak gücü hiç kaünamışü.
- Hacı sen ezan ohu. Namazı da geç, sen kıldır.
Ordan burdan da zorladılar; hacı çıkıp caminin damında ezan
okudu. Sonra da inip cemaate namazı kaldırdı. Ve hemen muhtarı
çağırdılar.
Muhtar, saldırganları bulup getirdi. Saldırganlar, hocanın elini
öptüler. Barışmışlardı artık. Olay kapandı. Hocanın yediği dayak da
yanma kaldı.
Duran çocuklara katılmış oynuyordu yine. Simo'ya geleli hemen
hiç okumuyor, sürekli oynuyordu. Bir daldı mı, akşama değin başım
kaldırmıyordu. Yemeyi-içmeyi bile aklına getirmiyordu. Nenesi ve
babası da bu duruma çok kızıyorlardı.
Epeyce aşık üunüştü. İki cebini de şişire şişire doldurmuştu. Çok
mutluydu. Kartallı köyünde kitaplanna dalarken, dersleri yükselirken
vc yeni şeyler öğrenirken duyduğu mutluluğa benzer bir mutluluk
duyuyordu oyundan vc kazandığı aşıklardan. Tadına doyulmaz oyuna
alabildiğine daldığı ve kendinden geçtiği bir sırada, korkunç bir
pençeyi, ensesinde duydu. Ve yuvarlandı. Babasının pençesiydi
yuvarlıyan. Babası demek, ölüm demekti. Anasını döverken, nasıl
giriştiğine, zavallı kadını yerde nasıl serili bıraktığına nice kez tanık
olmuştu. Kendisi de kaç kez yemişti onun dayağını. Kaç kez
öldürülesiye dövülmüştü. Onun için babasını, Azrail'le bir tutardı.
Azrail'ini görür görmez, toparlanıp fırladı. Azrail'i de arkasından
koşuyordu. Ama yetişemedi.
Babasını kolladı. Babasının akşam namaza gittiğini görünce, eve
girdi. Biraz ekmek alıp yiyecek ve hemen geri çıkacaktı. Gece de
ahırda, samanlıkta kalırdı belki. Birçok kez olduğu gibi.. Babasının
korkusundan..
İçeri girince nenesi, anası, bacıları vardı.
- Ana çoh acıhtım.
190