kulleteyn1

o yörelerin devletini oluşturan şeyhe, ağaya, beye de öyle dua
edilir. Asıl devleüe, şeyh, ağa ve beyden oluşan devlet arasında bir de
fark var: İkincisi, çatık kaşlı değildir. Son derece sevimli, sevecen
görünüşlüdür. Darda kalan oldu mu, hemen yardımına koşacağına
inandırmıştır genellikle. Yardım etse de etmese de, bu inancı
vermiştir. Kayganın olduğu kadar, barışın, uzlaşmaların da kaynağıdır.
Karakola, jandarmaya gönderen de,' kurtaran da odur çoğunlukla.
Kartalh köyünde de durum böyleydi.
Köylülerin çoğu yoksuldu. Ama yoksulun da yoksulu vardı.
Tümüyle darda kalmış ve çaresiz olanlar vardı. İşte bunlara bakmak
durumunda olan, köyün devletiydi. Baktığı kadar bakardı,
bakamadıgında da bakıyor görünürdü. Öyle görünmeyi bilirdi. Öyle
görünmek için çeşitli yolları, yöntenileri yardı.
Karakış, kara kara düşündürüyordu herkesi. Karları ak olduğu
halde, "karakış" diye ad verilmesi dehundandı belki de. Kimileri için
"hava hoştu". Ama ya yoksulluk gömleğini giymiş olanlar, çaresizler
için!
Sabah abdesti ve uıhareti için kulleteyne dökülen "faki"lerin
taharet vc asdcsl yerlerinde sular, burunlarının çevresine, yüzlerine
gözlerine bulaşan fırtıklar hemen donuyordu. Eller, kollar, ayaklar;
çalık-çolak oluyordu ayazda. Abdestini alan, yarun yamalak yaptığı
işini bitirir bitirmez, çarpık-çurpuk koşuyordu camiye. Parmaklar
yumulup ağızlara götürülmüş, burunlar, kulaklar kızamıış olarak...
Her zamanki gibi. Sobanın çevresinde dizilişler, silinişler,
söyleşmeler.
- Allah dışarda kalanlara yardım etsin., türünden dua etmeler..
Ardından çabuk çabuk kılınan sabah namazı, parmak eklemleri
sayılarak yerine getirilen "tesbih"ler, namaz sonrası dualan..
Ve "râtib" için hazırlık.
"Râtib nöbetçileri", Abdurrahman, Osso, Şehmus ve Tâhâ'ydı.
Türko da, bir tür yamak olarak kaülacakü.
27i