Morze Bałtyckie - o tym warto wiedzieć

kiej. W którym miejscu znajdzie się na brzegu i kiedy, trudno jest jeszcze określić. Mija
czternaście godzin od katastrofy. Plama ropy osiągnęła długość 6 kilometrów i szerokość
3 kilometrów. Zbieranie ropy staje się coraz mniej efektywne, gdyż utworzyła ona mieszaninę
z wodą. Można już przewidzieć, że plama zmierza do plaży pomiędzy Sopotem
a Gdynią. W osiemnaście godzin od momentu rozlewu pierwsze plamy ropy docierają
do Przylądka Redłowskiego. W przeciągu tych 18 godzin nie udało się uruchomić żadnej
akcji ochrony brzegów. Dwadzieścia cztery godziny od rozlewu ponad 2 tysiące ton ropy
zostaje wyrzucone na odcinku około 8 kilometrów od Orłowa do Portu Gdynia. Plaże
pokryte są grubą warstwą oleju. Ekolodzy i przyrodnicy zbierają pobrudzone ropą ptaki
i usiłują je ratować. Ministerstwo Ochrony Środowiska powołuje specjalną komisję.
Wojewoda Gdański zamyka dostęp do plaż na odcinku Sopot–Gdynia. Rozpoczynają
się próby mechanicznego zbierania ropy z plaż i przy pomocy sorbentów.
4.2.10 Metody ochrony środowiska morskiego
Metody ochrony środowiska morskiego przed zanieczyszczeniami toksycznymi są takie
same jak w odniesieniu do środowiska lądowego. Jedynym skutecznym sposobem
jest ograniczenie ich dopływu poprzez zmniejszenie emisji. W drastycznych przypadkach
konieczny jest zakaz stosowania niebezpiecznych substancji. W przypadku Morza
Bałtyckiego, po wprowadzeniu zakazu stosowania DDT i PCB w latach siedemdziesiątych,
dopiero po dwudziestu latach, odnotowano obniżenie stężenia tych związków
w tkankach ryb bałtyckich oraz stopniowy wzrost liczebności populacji bielika i fok.
Stwierdzono również, że eutrofizacja Morza Bałtyckiego sprzyja oczyszczaniu się toni
wodnej ze związków toksycznych. Po zakwitach fitoplanktonu obumarłe organizmy, opadając
na dno, usuwają z toni wodnej zaadsorbowane na nich substancje. Powoduje to
jednak wzrost stężenia tych związków w osadach dennych, dlatego częściej obserwuje się
objawy zakłócenia funkcji życiowych wśród organizmów dennych niż pelagicznych. Generalnie
istnieje więc potrzeba wprowadzania takich technologii produkcji, które zmniejszają
emisję substancji toksycznych do środowiska.
4.3 Broń chemiczna
Szacuje się, że przed i podczas II wojny światowej Niemcy wyprodukowały i zmagazynowały
około 300 tys. ton amunicji chemicznej. Na mocy porozumień konferencji w Poczdamie,
odnoszących się do demilitaryzacji Niemiec, alianci przeprowadzili akcję zatapiania
broni chemicznej w Bałtyku. Broń topiono w latach 1945–1947. Prawdopodobne
jest również, że Związek Radziecki dokonywał zatopień także po 1947 roku. Oceniono,
że w ten sposób dostało się do Morza Bałtyckiego od 42 tys. do 65 tys. ton amunicji
chemicznej. Była to głównie amunicja artyleryjska, granaty, bomby lotnicze, beczki
zawierające BST, czyli bojowe środki trujące, a także inne środki chemiczne. Przy założeniu,
że bojowe środki trujące stanowią średnio około 15 % ciężaru amunicji, można
oszacować, że w Bałtyku zatopiono od 6 tys. do 15 tys. ton BST.
Głównymi miejscami, gdzie dokonano zatopień broni są: wschodnia część Głębi Bornholmskiej
i południowo-wschodnia część Głębi Gotlandzkiej. Faktycznie jednak za rejon,
gdzie istnieje prawdopodobieństwo napotkania amunicji, należy uznać cały południowy
Bałtyk, gdyż wiele ładunków topiono już podczas transportu a te, które znajdowały się
108