Morze Bałtyckie - o tym warto wiedzieć

a w ciągu roku bardziej stabilną temperaturę, lecz często głównym problemem staje się
okresowy bądź stały brak tlenu. Zróżnicowanie pokarmu na dnie morza spowodowało
wykształcenie różnych sposobów odżywiania się wśród bytującej tam fauny. Są zatem
wśród niej filtratory, detrytożercy, nekrofagi, roślinożercy, drapieżniki oraz wszystkożercy.
Główny pokarm większości makrozoobentosu (detrytożerców i filtratorów), zamieszkującego
strefę denną, niezależnie od jej głębokości, stanowi materia organiczna
spadająca na dno w postaci martwego fito– i zooplanktonu oraz fekaliów. Zoobentos
odgrywa więc ważną rolę w oczyszczaniu wody (filtratory) oraz osadu (detrytożercy)
z martwej materii organicznej.
Strefa płytkowodna Bałtyku (mniej więcej do izobaty 40 m) jest generalnie bogatsza
w gatunki niż obszary leżące głębiej, chociaż wyjątkiem jest np. Bruzda Słupska
(głębokość do 95 m). O bogactwie gatunkowym decyduje nie tylko zróżnicowanie podłoża,
ale również fakt, że w warstwie eufotycznej, wśród roślinności przytwierdzonej
do dna, zwiększającej różnorodność siedliskową, szereg gatunków zwierząt należących
do różnych grup troficznych, znajduje dogodne warunki do zaspokojenia swoich wymagań
życiowych. Monotonia głębszych, zwykle ilastych obszarów, a także okresowy brak
tlenu nie sprzyjają temu i umożliwiają życie tylko detrytożercom oraz, odżywiającymi
się nimi, drapieżnikom.
Fauna denna żyje na powierzchni dna (epifauna) bądź zagrzebana w osadzie (infauna).
Ze względu na wielkość wyróżnia się makrozoobentos (>1 mm) i meiobentos
(