Morze Bałtyckie - o tym warto wiedzieć

longimanus) i wrotki (Keratella spp., Polyarthra spp.) spotyka się najliczniej i najczęściej.
Obserwowana prawidłowość obniżania się liczby gatunków w miarę posuwania się
w kierunku obszarów słonawych, znajduje potwierdzenie w fakcie, że najmniej licznie
notowane są w rejonach o zasoleniu 5–7 PSU. Najniższa liczba gatunków (13–20) występuje
w rejonie centralnym Bałtyku Właściwego, natomiast wzrasta w rejonach morskich
i słodkowodnych. Najwięcej gatunków, około 28–32, spotyka się w południowozachodniej
części Bałtyku Właściwego, będącej pod najsilniejszym wpływem Morza
Północnego. W północnej części Bałtyku Właściwego i Zatoce Fińskiej dzięki napływowi,
wraz z wodami rzecznymi, gatunków słodkowodnych jeszcze dobrze znoszących
podwyższone zasolenie, notuje się 16–34 gatunki zooplanktonu. W Zatoce Botnickiej
im dalej na północ, tym woda jest bardziej wysłodzona, jednak jej stosunkowo niska
temperatura nie sprzyja rozwojowi napływającemu z cieplejszych rzek słodkowodnemu
zooplanktonowi. Obszar ten charakteryzuje się zatem niższą i o stosunkowo dużej
rozpiętości liczbą gatunków zooplanktonu (9–27).
Latem na całym obszarze Bałtyku notuje się największą liczebność mezozooplanktonu.
Różnica pomiędzy zimnym a ciepłym okresem roku szczególnie wyraźnie zaznacza
się w północnych i wschodnich rejonach Bałtyku, co spowodowane jest krótkim okresem
ciepłego lata, sprzyjającym intensywnemu rozwojowi zooplanktonu. Wtedy też największą
liczebnością mezozooplanktonu w warstwie powierzchniowej morza charakteryzują
się Zatoka Ryska, Morze Botnickie, rejon Wysp Alandzkich, Zatoka Fińska i północna
część Bałtyku Właściwego.
Skład i liczebność zooplanktonu w poszczególnych warstwach kolumny wody zmienia
się zasadniczo w ciągu doby. Na powierzchni morza plankton zwierzęcy jest najobfitszy
w nocy, natomiast w ciągu dnia jest go tam stosunkowo niewiele. Zjawisko to jest efektem
pionowych wędrówek zooplanktonu podczas doby. Organizmy ujemnie fototropiczne, jakimi
są przeważnie przedstawiciele planktonu zwierzęcego, unikają zbyt intensywnego,
szkodzącego im naświetlenia i dążą do znalezienia się z dala od stref silnie naświetlonych.
Za dnia przebywają z reguły w głębszej, ciemniejszej warstwie wód. Pod wieczór
wędrują aktywnie ku nieoświetlonej już powierzchni w poszukiwaniu pokarmu, którym
jest zwykle plankton roślinny. Przed świtem opuszczają się z powrotem w ciemniejsze,
głębsze warstwy wody. W Bałtyku amplituda dobowych wędrówek zooplanktonu może
dochodzić do 30 metrów. Powszechnie uważa się, iż wędrówka dobowa sprowadza się
do ruchów dyktowanych potrzebą odżywiania i zapewnieniem bytowania w korzystnych
warunkach środowiska.
55