recenzje - Portret

ecenzje
razem polskiego społeczeństwa. Warlikowski definiuje to w
następujący sposób: „Chciałem, żebyśmy byli narażeni na to,
czego nie oglądamy na ulicy, a społeczeństwa zachodnie widzą
na co dzień, na przykład – mężczyzn trzymających się za ręce,
całujących się. W Polsce na taki widok ludzie by spluwali albo
bili”.
O specyficznym spotykaniu się Szekspira i Warlikowskiego
mówić można, przyjmując za doświadczenie wymowę
inscenizowanych tekstów. Można także podążać tropem
interpretacyjnym, który zaznacza Piotr Gruszczyński w tytule
książki. Czy wówczas Warlikowski być ma uzurpatorem? Tym,
który sobie tylko rezerwuje prawo właściwego odczytania
sensów ukrytych w tekstach z epoki elżbietańskiej? I czy
mimo oczywistego datowania są to wyłącznie sensy, których
rozszyfrowanie było możliwe wówczas? Warlikowski, nawet
jeśli postrzegać go jako uzurpatora, ma na tyle reżyserską
odwagę, reżyserską bezczelność, by kierować naszą uwagę na
te sytuacje, które bez względu na czas i przestrzeń nie mogą
zostać usprawiedliwione. Tak też się dzieje, gdy wystawiając
„Makbeta”, myśli reżyser o rumuńskim dyktatorze Ceauşescu.
Wówczas kolejny raz powraca myśl o refleksie pokrewieństwa.
Wiemy już, że Szekspir walczył o świat, w końcu też
dowiadujemy się, że: „Reżyser walczy o sens, o wypowiedź o
świecie, a nie o obraz świata”.
Szekspir i uzurpator.
Z Krzysztofem Warlikowskim rozmawia Piotr Gruszczyński,
Wyd. W.A.B.,
Warszawa 2007.
157