recenzje - Portret

poezja
Piękno jasnych sytuacji
Jesteś niezła, naprawdę dobra.
I laska z połykiem w twoim wykonaniu
Jest prawie tak bajeczna, jak rżnięcie w kakao.
Powiedzmy, że to komplement. Zdrowo zapracowałaś
Na niego, ruszając tyłkiem i pojękując wdzięcznie;
Dodając też słone słówka, które odwzajemniałem.
Początki, muszę powiedzieć, nie były romantyczne:
Chciałem cię wyruchać, no i wyruchałem.
Broniłaś się słabo. Bardziej dla pozorów.
Wystarczyło krzyknąć, by nic się nie stało,
Ale nie krzyknęłaś. Wolałaś ten teatr
Z udawaniem cnotki, która jeszcze nie wie,
Czy woli do buzi, czy najpierw do rączki.
Chyba zresztą miałaś chęć na wszystko naraz.
Nic mnie to nie dziwi: mam nosa w tych sprawach
I nie powiem nigdy, żeśmy się kochali.
Teraz już nie trzeba w niczym kłamać dalej.
Piękno można takie, jak było, ocalić.
Jakub Winiarski – urodził się
w roku 1974. Opublikował książki
wierszem („Przenikanie darów” –
1995, „Obiektyw” – 1997) i prozą
(„Loquela” – 2004, „Kronika widzeń
złudnych” – 2004). Mieszka w
Warszawie. Prezentowane wiersze
pochodzą z książki „Piosenki starego
serca” (w przygotowaniu).
Nienaruszone; szczęście
Po takim pieprzeniu nie wraca się do męża,
Jakby się nic nie stało, jakby nienaruszone
Trwały przysięgi, więzi, miłosne zaklęcia.
Po takim wściekłym, obłędnym jebaniu
Nie można nagle, jednym ruchem ręki
Kazać wszystkiemu powrócić na miejsce.
Nawet z miłością jeszcze nie tak całkiem
Skończoną – w sercu, w zasadzie nietkniętą.
Nie można kazać powrócić na miejsce
Domowym sprzętom, filiżankom, kwiatom;
Tak poruszonym, jak gdyby wiedzącym,
O tym, co wcale stać się nie musiało.
Nie można po tym – teraz widać – wrócić,
Zwłaszcza z ustami sklejonymi spermą;
Po białych nocach, z kimś tak przypadkowym,
Że nie o niego chodziło na pewno,
Lecz o tę wolność, doświadczenie szczęścia,
O którym wcześniej myślało się tylko,
Że – może w książkach, ale w życiu – nigdy.
Że – może dawniej, ale dziś – za późno.
EPIGRAF
Wulgarność jest równie oczyszczająca jak ekstaza, pod warunkiem, że jest w niej cierpienie.
Émile M. Cioran, Zmierzch myśli (przeł. A. Dwulit)
18