Afstudeerscriptie - Kunstmatige Intelligentie - Rijksuniversiteit ...

4A: Vergelijking met het determinatorenmodel
1 Het blokkenexperiment
Het blokkenexperiment (Karmiloff-Smith & Inhelder 1974/75) is het tweede experiment dat ik heb
geselecteerd om een model van te maken. In dit hoofdstuk zal ik dit experiment wat uitgebreider
bespreken en inventariseren in hoeverre we aspecten van het determinatorenmodel zouden
kunnen gebruiken voor een blokkenmodel.
1.1 Opzet van het blokkenexperiment
Zevenenzestig kinderen tussen de vier en negen jaar oud krijgen de opdracht een hele
verzameling verschillende blokken om de beurt op een dunne metalen rand te laten balanceren.
De verzameling blokken is in te delen in vier soorten (zie figuur 7):
A
C
Figuur 7: Soorten blokken: (A) lengteblok, (B) verdacht gewichtsblok,
(C) niet-verdacht gewichtsblok en (D) onmogelijk blok
• Lengteblokken. Deze blokken hebben een uniforme gewichtsverdeling en hebben het
evenwichtspunt in het midden.
• Verdachte gewichtsblokken. Deze blokken bestaan uit een een lang dun blok met aan één
zijkant een dik vierkant blok erop geplakt.
• Niet-verdachte gewichtsblokken. Bij deze variant lijkt het op het oog alsof je te maken hebt
met een lengteblok, maar aan de binnenkant is één zijkant verzwaard met metaal.
• Onmogelijke blokken. Een dergelijk blok bestaat uit meerdere lange blokken die steeds half
op elkaar gelijmd zijn en is onmogelijk in evenwicht te brengen op de metalen rand.
De experimentele procedure omvat twee onderdelen. In het eerste onderdeel moeten de kinderen
de blokken één voor één op de rand leggen in een zelf gekozen volgorde. In het tweede deel geeft
de onderzoeker de volgorde aan. Met een kleinere groep kinderen is een jaar later een
herhalingsexperiment gedaan. Het experiment bevat nog meer onderdelen en subtiliteiten, die ik
voor de overzichtelijkheid in deze bespreking verder achterwege laat.
85
B
D