PODO II - Federaal Wetenschapsbeleid

Project CP/35 - “Verhandelbare Mobiliteitsrechten: Haalbaarheid, Socio-economische effectiviteit en Maatschappelijk
Draagvlak”
jaar. Indien er rechten over zijn, kunnen deze overgedragen worden naar het volgend jaar.
Indien een eenheid niet over genoeg rechten beschikt moeten zij een geldsom betalen en
rechten voor het volgend jaar afgeven aan de EPA als extra emissieverminderingen. Elke
eenheid heeft 30 dagen na het einde van het jaar om aan de EPA genoeg rechten voor te
leggen voor hun emissies gedurende het vorig jaar.
Conclusies 22
Het ‘U.S. Acid Rain programma’ – titel IV van de ‘Clean Air Act Amendments van 1990’
werd opgestart om de SO2 emissies, die bijdragen aan de zure regen, te verminderen. Titel IV
heeft niet enkel een grotere emissievermindering bereikt dan vooropgesteld in Phase I, maar
tevens heeft het dit bereikt tegen lagere kosten dan voorspeld. Daarenboven is er een 100%
naleving door alle entiteiten. Uit de ervaring van het ‘Acid Rain Programma’ kunnen
waardevolle lessen getrokken worden naar het ontwerp van een systeem van verhandelbare
rechten.
De ervaring met Titel IV heeft geleerd dat een verhandelbare rechten programma op grote
schaal ongeveer kan werken zoals het in de literatuur beschreven staat. Door flexibiliteit aan
de vervuilers te geven samen met een goed handhavingregime, bereikt het programma het
milieuobjectief en vermindert het tevens de nalevingkosten. Toch is het belangrijk om niet te
vergeten dat verhandelbare rechten enkel geschikt zijn voor sommige milieuproblemen.
Indien een geïsoleerd bedrijf schadelijke stoffen uitstoot dichtbij een residentiële wijk, is het
niet aangewezen om verhandelbare emissierechten te gebruiken. In dit geval kan directe
regulering meer aangewezen zijn.
Een andere les die getrokken kan worden is dat efficiënte competitieve markten voor
verhandelbare rechten kunnen ontstaan wanneer het programma goed ontwikkeld en
geïmplementeerd wordt. Bij het ‘Acid Rain Programma’ ontstond er midden 1994 een
efficiënte markt voor emissierechten. Dit betekent dat de prijzen voor de rechten gemakkelijk
beschikbaar waren voor kopers en verkopers, transactiekosten laag waren en kopers en
verkopers door middel van verhandelen de nalevingkosten verminderden. Belangrijk hierbij
was dat, eerst en vooral, rechten om SO2 emissies uit te stoten werden verhandeld en niet
verminderingen van SO2 emissies. Ten tweede was het belangrijk dat elk recht dezelfde
waarde bezat, met name 1 ton SO2, ongeacht wanneer of tussen wie er verhandeld werd. Het
verschil tussen ‘emissierechten 23 ’ en ‘emissieverminderingen 24 ’ is belangrijk voor de
ontwikkeling van de markt. Het meten van de emissies die schadelijk zijn voor het milieu is
een relatief routine probleem. Het specificeren en het bepalen van emissieverminderingen is
niet zo eenvoudig. Dit verklaart de keuze voor emissierechten in plaats van emissiereductie
rechten. Een transparant mechanisme vergemakkelijkt het ontstaan van de prijzen en
bevordert de ontwikkeling van een private markt.
Wanneer het ‘Acid Rain Programma’ besproken wordt, is het van belang om de
nalevingkosten van het programma te bekijken. Verschillende schattingen van de lange
termijn jaarlijkse en marginale kosten worden samengevat in tabel 6:
22 Gebaseerd op Ellerman et al., 2000
23 Er wordt van emissierechten gesproken indien er een ‘cap-and-trade’ programma gebruikt wordt.
24 Er wordt van emissieverminderingen gesproken in een kredietprogramma, zoals reeds uitgelegd in 2.2.
PODO II - Deel I - Duurzame productie- en consumptiepatronen – Transport 43