Mariniers van Klademak podium - Stichting Papua Erfgoed

is het eigendom van de zandhazen. En de meisjes waarschijnlijk ook,
majoor."
"Niets mee te maken," riep Oord. Hij schoot recht en keek met loerende
ogen naar het grote gat in de heg tussen de twee huizen. "We zullen
wel eens bekijken wat er van de k.1. is. Wat willen ze doen als ik
door dat gat kom 7 Wie me tegenhoudt zal ervan lusten."
"Zandhazen en spleetogen," zei Bruinen boerend. "Een merkwaardige
combinatie. Moeten er dan ook nog zwarte duivels bij 9 Ik ga toch
maar mee, dan kan ik eens zien hoe JIJ een spieetoog versiert, Willem!"
"Zet dan een bordje met "verboden toegang voor mariniers" bij het
gat in de heg," zei Doorn.
Ze waren niet erg vriendelijk begroet door de soldaten in de tuin van
het buurhuis, maar Doorn was recht op een tafeltje met twee k.1.
ers afgestapt en vroeg hun waar zij bier konden krijgen.
"We hebben evenveel recht om hier te komen dan jullie."
"Dat maken de meisjes wel uit," zei de grootste van het tweetal.
Hij zag er sterk uit en had een borstelige snor en argwanende ogen
die rusteloos van links naar rechts dwaalden.
"Hoeveel vrouwen zijn hier 7 "
"Twee. Ze heten Viola en Roosje," zei de tweede soldaat, een broodmager
ventje met holle wangen en dunne witte armen met sproeten.
"Het zijn lieve meiden, vooral Roosje Chuan. Viola is wat stil en minder
toeschietelijk. Met haar krijg je echt moeilijk contact."
Sergeant Bruinen was met Oord en Dupont in een rustig hoekje gaan
zitten. Nu stond hij op en voegde zich bij Doorn, een sigaret achteloos
tussen zijn lippen.
"Moeilijkheden, Doorn 7 "
De grote soldaat keek met enig ontzag naar de brede strepen op de
mouw van de onderofficier.
"Nee, niets aan de hand, majoor," zei hij haastig. "We hadden het
over Roosje en Viola."
Hij had geen flauw benul van de rangen en standen bij de marine en
twijfelde tussen sergeant en sergeant - majoor. Veiligheidshalve ging
hij aan de hoge kant zitten en nam aan dat Bruinen majoor was.
"Valt er wat met de dames te regelen 7 " vroeg Bruinen losjes.
"U bedoelt of ze te pakken zijn 7 "
"Dat bedoel ik inderdaad."
"Ze gaan met met iedereen plat, majoor," piepte de kleine soldaat.
"Sergeant," corrigeerde Bruinen minzaam. "Ik vraag het niet voor
mezelf hoor. Dat gedoe is ver beneden mijn waardigheid. Denk je
dat die jongens een kansje maken 7 "
Snormans maakte het bekende geldgebaar met de vingers en duim
van zijn rechterhand. "Het is te proberen. De handwagen is ook niet
alles, sergeant."
Bruinen zag de donkere vrouw uit Teminabuan weer voor zich. Een
keer had hij aan zijn verlangens toegegeven en dat was genoeg. Hij
zou zich niet nogmaals bezondigen aan een wilde roes bij een vrouw
die nooit in de schaduw van Joke kon staan.
"Voor geld doe ik het niet," zei hij minachtend. "Ik heb ook geen zin
118