Mariniers van Klademak podium - Stichting Papua Erfgoed

heid gekozen, daar dit de snelste was. Luitenant Buntman en zijn manschappen
gingen bij de kampong Warzar aan land, moesten vervolgens
naar Beriat lopen en vandaaruit de vijand in de rug aanvallen. Als
alles volgens plan verliep zouden zij de ploppers in de richting van
de weg Teminabuan- Ajamaroe drijven, waar zij in handen moesten
vallen van luitenant Wortel, die daar dan met zijn peloton in hinderlaag
lag. De afspraak was dat luitenant Buntman om half vier zou aanvallen.
De infiltranten konden dan nog net voor het invallen van de duisternis
de weg bereiken. Op papier klopte alles wel. Zelfs de pessimisten
gaven dat toe. De actie moest dus wel een succes worden. Zo redeneerde
kapitein Van der Toorn ook. Zelf bleef hij in Teminabuan achter.
Doorn hoorde tot de groep pessimisten. Hij vond dat er vooral te veel
aan het toeval werd overgelaten. Kon er bijvoorbeeld niet veel beter
van twee of drie kanten tegelijk worden aangevallen? Volgens sergeant
Bruinen, die ook niet tot de optimisten kon worden gerekend, hadden
zij het terrein tegen en viel het tijdstip van de aanval te laat in de
middag.
Nadat de mariniers meer dan een uur door elkaar waren geschud kwamen
de trucks voor een kloof tot stilstand. Bij nadere inspectie bleek
dat er twee dikke balken overheen lagen. Luitenant Wortel nam de
situatie met een ernstig gezicht op, keek majoor Oord aan en zei
voorzichtig: "Hier hadden we niet op gerekend, majoor. Waarom hebben
ze ons niet verteld dat hier een ravijn is."
Sergeant Bruinen plaatste een voet op een van de balken, tilde hem
er weer af en zette hem met een flinke klap nog een keer op de plank.
"Stevig genoeg, maar toch..."
"Ik ga hier niet met de truck overheen, luitenant," zei de chauffeur
van de eerste wagen beslist. "Stel je voor dat ik er met de hele bliksemse
boel doorheen ga."
"3e zou het kunnen proberen zonder passagiers op de bak," meende
luitenant Wortel.
"Lijkt me nog een riskante zaak," zei Oord met een zuinig vertrokken
mond. "Ik wou voorstellen dat we de trucks terug laten rijden. De
rest van de weg moeten we dan maar lopen."
Luitenant Wortel bestudeerde het rode, boerse gezicht van de onderofficier.
Oord was een lange, tanige kerel, taai als een liaan. Hij had
waterige ogen die altijd een uitdrukking hadden alsof hij argwaan tegen
de hele wereld koesterde. Zijn haar was van een onbestemde kleur
en zag er doorgaans uit alsof er nooit een kam door werd gehaald.
Oord was niet bepaald de populairste man van de compagnie. Zelfs
de officieren konden niet goed met hem overweg.
Luitenant Wortel voelde zich kriebelig worden toen de ander opmerkte
dat de trucks terug moesten rijden naar Teminabuan. Tegelijkertijd
bedacht hij dat een luitenant meer in de melk te brokkelen had dan
een sergeant -majoor. De leeftijd en ervaring van Oord weerhielden
hem ervan de ander een scherp antwoord te geven. Hij bedwong zijn
ergernis, onderwierp de balken aan een tweede onderzoek en knikte
toen.
"Ik neem het risico ook niet, majoor," zei hij afgemeten. "Stuur de
wagens maar terug en Iaat de manschappen verzamelen, dan gaan
53