Mariniers van Klademak podium - Stichting Papua Erfgoed

achterna te lopen, krampachtig trachtend het spoor recht te houden.
Greta moest vooral niet denken dat hij dronken was. Bi] de poort
aangekomen hoorde hij de jeep starten en snel wegrijden.
Dupont lag op zijn bed, de groene klam boe nog opgeslagen. Hl) had
Doorn een tijdlang gadegeslagen en vroeg nu: "Wat zit je daar te piekeren,
Nico 7 "
"Ik zit niet te piekeren. Ik dacht na over alles wat we de afgelopen
weken meegemaakt hebben. Over de compagnie, het kader..."
"En over thuis," vulde Dupont aan. "Je kunt mij mets wijsmaken."
"Toch dacht ik niet meer aan Tineke."
"Dan aan Greta."
"Wat denk JIJ van haar, Duup 7 "
"Wat zou ik van haar denken."
Doorn keek hem verwijtend aan en strekte zich zuchtend uit op zijn
harde bed. Hij het zijn gedachten teruggaan naar die bewuste dag
in maart. De parate compagnie had net een vierdaagse oefening beëindigd
en werd op vrijdagmiddag ontbonden. De afdelingen die uit andere
plaatsen afkomstig waren, zoals Rotterdam en Valkenburg, vertrokken
per truck. In die tijd waren hijzelf, Dupont en enkele anderen van
de oude opleidingsklas nog niet ingedeeld bij de Q.P.O. - compagnie,
al was er wel sprake van dat dit binnen afzienbare tijd zou gebeuren.
Ze deden hun werk bij de vaste bemanning en waren daar betrekkelijk
gelukkig mee. Na het weekend hingen de Q.P.O.- lijsten opnieuw op
de aanplakborden die op verschillende plaatsen op het kazerneterrein
stonden. Maandagmorgen na de koffie kwamen de trucks uit Rotterdam
en Valkenburg de poort binnenrijden. De parate compagnie werd in
het tentenkamp geconsolideerd. In de loop van de dag kregen de mariniers
van de vaste bemanning te horen dat zij ingedeeld waren als
reserves. Zij moesten in het tentenkamp overnachten, samen met
de andere Q.P.O.-ers, en de eerste geruchten over Nieuw-Guinea waarden
als spoken tussen de veldbedden rond. De volgende morgen zagen
zi] hun bange vermoedens omgezet in bijna zekerheid. Nog waren er
de twijfels. Maar toen na de definitieve indeling van de pelotons tropenkleding
werd uitgereikt werd de stemming er niet beter op. Zelfs
de grootste optimisten zagen het zwerk drijven. De reserves werden
opgeslokt door de drie pelotons van de compagnie, die na de indeling
op volle sterkte was. Dezelfde middag was alles in kannen en kruiken.
Om vier uur stond de compagnie in het tentenkamp aangetreden. Bedrukte
gezichten van de enkele mannen die hardnekkig weigerden om
te geloven dat Nieuw-Guinea hen boven het hoofd hing als het zwaard
van Damocles. Het uitreiken van de tropenplunje was een duidelijke
vingerwijzing geweest. Niettemin waren er nog mariniers die dachten
dat het om een nieuwe oefening ging en weigerden de naam van het
verre rimboeland op hun lippen te nemen.
Majoor Scheepmaker, de commandant van de compagnie, maakte op
kalme wijze een eind aan het restantje onzekerheid dat nog tussen
de gelederen hing: de compagnie ging naar Nieuw-Guinea.
De volgende middag zou het eerste contingent per vliegtuig vertrekken.
Toen deze verpletterende mededeling in enkele nuchtere zinnen werd
2k