Mariniers van Klademak podium - Stichting Papua Erfgoed

naar het strand, waar twee andere mariniers klaar stonden om de
uitrusting te lossen.
"Komt er nog meer?" vroeg Dupont aan de bestuurder, een magere
marinier met een gemelijk gezicht.
"De klep zit vol," antwoordde de man nors. "Er is wel voor een heel
jaar proviand."
"Ik dacht dat we hier maar twee weken zouden blijven," zei Dupont.
"Is sergeant Bruinen ook meegekomen?" vroeg Doorn.
"Die bewaren we voor het laatste ritje. Hij is niet helemaal fris meer,
zie je?"
"Man, ik wou dat ik niet helemaal fris meer was," zei Doorn.
De rubberboot was leeg en de losploeg ging onder de klappers zitten
wachten op de volgende lading. Doorn en Dupont waadden naar het
strand, maar halverwege werden zij tegengehouden door de stem van
luitenant Drost.
"Blijven jullie maar in het water," riep hij.
Ze keerden mopperend terug. Het bevel negeren zou niet verstandig
zijn.
"Laat hem zelf tot zijn ballen in het water gaan staan," zei Doorn.
"Dit is natuurlijk weer een van zijn pesterijtjes. Het wordt weer ouderwets
gezellig, Duup. Ik weet nu zeker dat hij me rnoet hebben."
"Mij zeker ook," zei de ander klappert andend. Boven water werd het
nu kil. De wind wakkerde aan en de eerste druppels waren al gevallen.
Ze brachten nog zes keer de boot naar het strand en de geloste goederen
stapelden zich op in de vorm van een slordige pyramide. Zo nu
en dan dook luitenant Drost uit de kampong op en keek of alles wel
goed verliep. Naar de groeiende berg op het strand keek hij niet.
Het begon opeens harder te regenen en de weinige mannen op het
strand renden terug naar de kampong. Ook de losploeg verdween.
"Zijn we nu bijna klaar?" vroeg Doorn aan de zwijgzame veerman,
wiens humeur bij elke vracht een graadje slechter werd.
"Nog een rit of vijf," schatte de man. "Als je de sergeant ziet zitten
weet je dat de laatste vracht onderweg is."
"Dan is het ook haast nacht," griepte Dupont.
"Hou je maar kalm, Drost staat onder de bomen naar ons te loeren."
Dat was de druppel die de emmer bij Dupont deed overlopen. Hij kon
zich niet langer inhouden. Zijn gevoel voor rechtvaardigheid deed hem
alle voorzichtigheid uit het oog verliezen. Waarom zou hij tegen deze
onredelijke behandeling niet mogen protesteren? Iedereen liet hen
in de steek en voor aflossing werd niet gezorgd. Er was ook niemand
meer om de boot te lossen, zodat zij ook nog voor dat karwei opdraaiden.
"Luitenant, wanneer worden we afgelost?" riep hij driest.
De officier bewoog zich niet. Hij stond als een spookachtige gestalte
onder een klapperboom. Het antwoord hoorden ze boven de geluiden
van de wind en de branding uit.
"Aflossing is niet nodig. 3e blijft daar maar staan tot alles uit de
landingsboot naar het strand is gebracht. Daarna kun je gaan eten."
"Niets zeggen," zei Doorn zacht maar dringend.
Dupont stond met blauwe lippen te klappertanden. Een machteloze
178