Mariniers van Klademak podium - Stichting Papua Erfgoed

ook alle tijd voor. Met Herma heb ik erover gesproken en zij
deed me een simpele oplossing aan de hand. Je weet dat ik
altijd naar een kind heb verlangd. Paul kon het me niet geven
en het kind dat nu in mij groeit is van jou. Ik wil het houden,
de oplossing van Herma is voor mij niet aanvaardbaar. 3e hebt
me eens gezegd dat je met Tineke bent getrouwd omdat ze
zwanger werd en dat het de plicht is van een man om met
de vrouw te trouwen die hij in moeilijkheden heeft gebracht.
Zo wil ik het echter niet, afgezien nog van het feit dat we
niet kunnen trouwen. Dat buiten beschouwing latend zul je
er rekening mee moeten houden dat ik nooit met een man trouw
die slechts aan plichten denkt. We leven nu in een tijd waarin
andere normen gelden dan twintig jaar geleden en daar ben
ik blij om. Ik ben een vrouw die graag een kind wil en dat
nu eindelijk krijgtJ Een kind van een man waar zij veel om
geeft. Maar ik ben tevens een vrouw die alleen maar zal trouwen
wanneer zij zeker weet dat die man haar gevoelens uit het
diepst van zijn hart beantwoord.' Ik geef je niet de schuld van
wat er met me gebeurd is, dat zou niet fair zijn. We hebben
allebei schuld, ik zelfs nog meer dan jij. Ik vind het ook niet
zo belangrijk om daar over te redetwisten. Uit wat ik nu schrijf
zul je misschien al vermoeden wat ik nu ga zeggen. Als jij
je werkelijk verplicht voelt om met me te trouwen hoeft het
voor mij niet. Ik heb dan veel liever dat onze wegen zich scheiden.
Dan zetten we een punt achter de hele affaire.'
Het antwoord is aan jou, maar denk er eerst goed over na,
Nico. Ik heb dat ook gedaan en weet precies wat ik wil. Schrijf
me in ieder geval hoe je over de zaken denkt en laat me niet
langer in onzekerheid, want dat is heel moeilijk te verdragen.
Jongen, na al deze rampspoed wens ik dat de acties daar spoedig
afgelopen zullen zijn, zodat jullie veilig in Sorong terugkeren.
Hopelijk is Nieuw- Guinea voor jou ook over niet al te lange
tijd verleden tijd...
De brief trilde in zijn handen. Van emotie schoot een brok in zijn
keel en hij zag de kampong als door een waas. Het was alsof het huis
onder hem wegzakte. Hij hoorde niets meer dan de stem van Greta
en hij zag haar ogen die hem verdrietig en verwijtend aankeken. Greta
had gelijk, het grootste gelijk van de wereld. Hij was een dwaas, een
waardeloze vent die uitsluitend aan zichzelf dacht. Hoe onnadenkend
was het geweest dat hij haar had verteld dat hij het als een plicht
had gezien met Tineke te trouwen. Dat was ook de waarheid, maar
wat hij toen voor Tineke had gevoeld was nog geen duizendste deel
van wat Greta voor hem betekende^ En daarvan was Greta zich niet
bewust. Zij dacht nog altijd dat hij een spelletje met haar speelde.
Dom geleuter van een kwajongen, dat herinnerde zij zich nu. Geen
wonder dat zij hem deze brief stuurde. Hij was een blaag, een onvolwassen
knaap die nog niet droog achter zijn oren was. Welke vrouw zou
dan wel op hem willen en kunnen vertrouwen? Zelf wist hij maar al
te goed dat zijn gevoelens voor Greta hoegenaamd niets met plichtsbe-
193