Mariniers van Klademak podium - Stichting Papua Erfgoed

het terrein bultig te worden en het pad nog smaller dan het al was.
Het derde slachtoffer strekte zich op het pad uit, onmiddellijk stokte
de colonne. Rusten, zo werd nu doorgegeven. Ze gingen zitten of liggen,
versuft, afgestompt, apathisch voor zich starend en niet meer in staat
na te denken. Dit was een groep met een gevechtswaarde die tot
nul was gedaald, een gemakkelijke prooi voor de veel taaiere infiltranten.
Doorn maakte het foudraal van zijn veldfles los en dronk met kleine
slokjes. Het water was warm en smaakte naar metaal. Hij dronk drie
slokken, spoelde zijn mondholte goed en voelde zich wat opknappen.
Hij lag op zijn rug, voeten omhoog tegen een boomstam, en had zelfs
geen behoefte aan een sigaret.
Tien minuten rust...
De stoet kwam moeizaam in beweging. Dat er niet veel fut meer
in de manschappen zat begon nu tot de vreemde sergeant door te
dringen. Ook zijn spieren waren tijdens de rustpauze stijf geworden
en zijn gemartelde voeten deden overal pijn bij elke stap die hij deed.
Desondanks bleef hij het hoge marstempo handhaven. In Kwoor konden
ze rusten en ze moesten voor het invallen van de duisternis de kampong
bereiken.
Verder, steeds dieper drongen ze in de rimboe door. Het lopen was
nu niet meer dan strompelen. Nadat er nog een man onderuit was
gegaan nam de sergeant het besluit verder te gaan over het strand.
De gidsen kregen opdracht de kortste weg te kiezen en ruim een half
uur later hoorden ze in de verte het geluid van de branding.
Doorn haalde verlicht adem toen hij de blauwgroene schittering van
de zee zag. Even leefden de manschappen op. Ze dachten dat het
ergste nu wel achter de rug was. Dat viel echter zwaar tegen. De
zon stond als een witgloeiende bol aan de strakblauwe hemel en er
was geen wolk die voor de koperen ploert kon schuiven om voor schaduw
te zorgen. Het strand was droog en mul, de voeten zakten er diep
in alsof het een weelderig tapijt was. Al na enkele minuten bleek
dat de schemerige rimboe verre te verkiezen was boven het strand.
Er waren jongens die het punt bereikten dat zij de strijd op wilden
geven. Met veel vloeken en dreigementen konden zij van dat voornemen
worden afgebracht. Het was hopeloos. Na drie kwartier zeulen door
de grote zandbak liep korporaal Brouwer naar voren en gaf door dat
er steeds grotere gaten in de colonne vielen.
"Sergeant, het kan zo niet langer," zei hij schor. "We lopen ons hier
kapot."
Sergeant Zomer kwam ook aanwankelen, meer dood dan levend. Hij
voelde dat zijn reserves bijna uitgeput waren. Zijn gezicht met een
witte zakdoek bettend zei hij hijgend: "Dit is ook geen tempo, Vermeulen.
Ik begrijp wel dat je zo gauw mogelijk in Kwoor wilt zijn, maar
als we nog lang lopen vallen er slachtoffers. En die moeten we dan
dragen."
"We moeten een pad zien te vinden, zo komen we er nooit," zei Brouwer.
Sergeant Vermeulen nam de mannen eens goed op en knikte dan. Ze
hadden gelijk, de tocht over het strand was moordend. De manschappen
waren uitgeput.
159