Mariniers van Klademak podium - Stichting Papua Erfgoed

in een kroegje gezeten, maar door een vage onrust gedreven was hij
een kwartier geleden opgestapt. De verhalen van Schoen verveelden
hem en Oord leverde geen andere bijdragen tot de conversatie dan
de woorden ja en nee.
De vrouw streek met een traag gebaar door haar krullende haardos,
glimlachte naar hem en liep met wippende billen door het vertrek,
waarin twee olielampen brandden. Met een gevoel van schaamte realiseerde
Bruinen zich dat hij naar een vrouw verlangde. Blank of zwart,
dat maakte voor hem geen verschil. Zijn begeerte was sterker dan
het schaamtegevoel en hij deed al enkele passen in de richting van
de deur. Hij mocht niet toegeven. Achter zich hoorde hij voetstappen
klinken. Hij draaide zich om en zag een marinier naderen. Het was
Paalvast, die op weg was naar de barak.
"N'avond, sergeant," groette hij en bleef staan.
"Goeie, Paalvast. Alleen op stap vanavond 9 "
"Ik zat met de andere jongens in de kroeg, maar ik heb weer zo'n
last van mijn maag verdomme."
Bruinen keek meewarig naar de holle wangen van de ander en zag
diens ogen koortsig glanzen. "3e bent lang niet in orde, kerel."
"Morgen ga ik naar de pil, sergeant. En nu zoek ik mijn bed op want
het bier smaakt me toch niet en de anderen kunnen me missen als
kiespijn."
Bruinen keek Paalvast na, haalde diep adem en liep terug naar het
huis waar hij de vrouw had gezien. Nog een keer wilde hij naar haar
kijken. Terwijl hij een blik in de kamer wierp voelde hij zijn hart
sneller slaan en een ogenblik ergerde hij zich aan zijn gedrag. Was
hij dan verdorie een jongen van zeventien die voor de eerste keer
voor een hoer stond 7 Een hoerenloper was hij trouwens nooit geweest.
Dit was een avond waarop zelfs de grootste vrouwenhater de strijd
tegen de duivel en de eenzaamheid moest verliezen. Een hevig verlangen
naar thuis en naar zijn vrouw. Om haar nu in zijn armen te kunnen
nemen en te kussen, wat zou dat allemachtig fijn zijn... Maar Joke
was er nu niet, waar moest hij heen met zijn schrijnend verlangen 7
De vrouw stond nu in de deuropening. Hij zag dat zij stevige ronde
borsten had en sterke benen onder het korte jurkje. Haar gezicht had
niet die grove trekken die de meeste Papoeavrouwen lelijk maakten.
"Selamat malam, toean," zong haar stem, die hem niet onprettig in
de oren klonk.
"Ja, selamat malam," antwoordde Bruinen en bleef voor haar staan.
In haar donkere ogen las hij een belofte, maar nog bleef hij besluiteloos
staan. De vrouw maakte een gebaar alsof zij een muskiet wegsloeg,
streek over haar borsten en vroeg zacht of hij binnen wilde komen.
Bruinen wist slechts te knikken. Van louter opwinding kon hij geen
woord meer uitbrengen. Deze vrouw was jong en zij had een welgevormd
en lenig lichaam. Het verlangen naar haar joeg als een hete stroom
door zijn lendenen en hij vergat Joke. Terwijl hij de zwarte vrouw
volgde keek hij naar haar wiegende en wippende heupen en voelde
de bekende tinteling in zijn kruis. Het zwarte meisje opende een deur
en gebaarde met een glimlach dat hij naar binnen moest gaan. Toen
hij haar passeerde en de volle borsten bijna aanraakte met zijn ene
87