Mariniers van Klademak podium - Stichting Papua Erfgoed

en lachte sardonisch. Met de overgebleven sokken in de emmer struikelde
hij naar het grote huis. Hij kwakte de sokken voor de voeten van
Drost op de vloer en zei oneerbiedig: "Hier zijn uw sokken."
De officier keek met strakke lippen naar het bergje, telde de sokken
en zei ontstemd: "Er mist een paar, Dupont. Wat heb je uitgevreten?"
"Niets," zei Dupont.
"Er missen twee sokken."
"Klopt."
"Dat klopt helemaal niet," zei Drost op ijzige toon. "Waar zijn die
sokken gebleven? Heb je ze bij de kali laten liggen?"
"Ze zijn erin gevallen," zei Dupont.
"Hoe heb je dat gehad? Erin laten vallen"'
"Ik dacht dat ik een krokodil hoorde, luitenant. Van schrik liet ik toen
twee sokken in het water vallen. De kali stroomt snel en het was
daar zo donker dat ik geen bal kon zien." Het gezicht van Drost was
wit geworden. Het vel spande als papier over zijn kaken en in zijn
ogen brandde een langzaam groter wordend vuur. Een ogenblik dacht
Dupont dat hij de wind van voren zou krijgen, maar de officier schudde
zijn hoofd, trok met zijn mondhoeken en zei op een toon alsof hij
het tegen een klein stout kind had: "Ga jij maar naar je plaats, Dupont.
Morgen spreken we elkaar nader."
"Dwars en verkeerd zijn ze, luitenant," zei Oord geërgerd. "Die dienstplichtigen
van tegenwoordig zijn geen knip voor de neus waard. Nee,
dan in onze tijd..."
"Ik begin te geloven dat je gelijk hebt, Oord. Maar ik ben nog niet
klaar met dat heerschap. Sokken in de kali laten vallen' Hij heeft
ze erin gegooid, majoor!"
"Hij en Doorn zijn twee handen op éen buik," zei Oord. "Op Biak viel
Doorn al op en ik denk dat hij Dupont besmet heeft."
Oord vertelde het verhaal over het bivak en de ander luisterde aandachtig,
zonder hem te onderbreken.
"3a, dat is Doorn ten voeten uit," zei hij na afloop. "Ik heb hem zelf
opgeleid, majoor. En het valt me mee dat hij zijn ene streep nog heeft
gehaald. Maar een echte marinier zal het nooit worden en dat zit
me nog altijd een beetje dwars."
"3e zit er maar mee," zei Oord verontwaardigd. "En dan zijn er ook
nog onderofficieren die hem de hand boven het hoofd houden."
"Sergeant Bruinen?"
"3a. U heeft hem vanmiddag gehoord."
"Ik krijg toch wel een gunstige indruk van Bruinen. Toegegeven, hij
is over de schreef gegaan door bier te drinken onder scheepstijd, maar
desondanks geloof ik dat hij een redelijk goede onderofficier is."
Oord liet een smalend lachje horen. "Bruinen is een zacht eitje. Geen
beroerde kerel hoor, maar veel te slap voor de jongens. Ik kan wel
goed met hem opschieten, maar voor marinier is hij ook niet in de
wieg gelegd, luitenant."
"Ik geloof je graag, majoor," zei de officier. "Maar waar zie je tegenwoordig
nog wel echte mariniers?"
Ze bleven zwijgend zitten en rookten de ene sigaret na de andere.
Het was nog te vroeg om te gaan slapen, maar ze raakten door hun
186