Mariniers van Klademak podium - Stichting Papua Erfgoed

"Heus, het gaat slecht, sergeant. De soldaten en mariniers vergeten
ons nu. Wanneer gaan de mariniers weg 7 "
"Zondag vertrekken «e naar Biak, Een paar dagen nog en dan zien
jullie ons niet meer."
"Ach, als iedereen weg is," zei Roosje zacht.
"De Indonesiërs zullen ons geld stelen," zei Viola met bange ogen.
"En ons verkrachten"'
"Hebben jullie veel geld in huis 9 " vroeg sergeant Zomer.
"Ja. Maar alles verstopt."
"Breng het dan naar de bank. Dat is een goeie raad die je geen cent
kost."
"De bank is ook niet veilig," zei Roosje. "Ze gaan ons geld gebruiken,
ja 7 Dan moeten we maar afwachten of we het terugkrijgen."
"3e hoeft het maar op te vragen als je het nodig hebt. En bij de bank
krijg je ook nog rente."
"Ons huis is de beste bank. Niemand weet waar het geld is. Alleen
Viola en ik."
"Misschien gaan wij ook weg." zei Viola. "Als de Indonesiërs komen
vinden ze ons hier niet meer." Ze haalde haar ranke schouders op.
"Misschien..."
"Waar gaan jullie dan heen 7 "
"Naar Singapore," zei Roosje.
"Wat wil je daar in vredesnaam doen 7 " vroeg Zomer.
Roosje legde uit dat zij nog enkele jaren flink geld wilden verdienen
aan de aangeboren zwakheid van de mannen. Ook in Singapore waren
mannen die voor een uurtje of een hele nacht een vrouw nodig hadden.
"En dan kopen we een restaurant," voegde zij er trots aan toe.
"Of een luchtkasteel," spotte Bruinen.
Roosje keek hem boos fronsend aan. "Nee, helemaal geen luchtkasteel,
sergeant. We hebben hier veel verdiend aan al die domme mannen.
Over twee jaar hebben wij een restaurant in Singapore en daarna zullen
we nóg rijker worden, sergeant."
"Ik wens je alle geluk," zei Bruinen. "En kijk me niet aan alsof je
me wilt verscheuren, mooie meid."
De kleine vrouw haalde haar schouders op. Ze werd weer de vriendelijke
Roosje, zoals zij haar kenden van hun vorige bezoeken.
"3e moet nooit tegen me zeggen dat ik geen restaurant zal krijgen,"
pruttelde ze nog na. "We hebben elke cent ervoor opzij gelegd. Het
moet en zal lukken."
Bruinen knikte ijverig. "Ik geloof ook vast dat het lukt. Ik gun het
je ook van harte, Roosje."
"En ik niet minder," zei Zomer gul.
"Jullie zijn altijd aardig geweest. Of niet, Viola 7 "
Viola knikte traag en vestigde haar grote glanzende ogen op Doorn.
"Heel aardig."
"Willen jullie bier 7 " vroeg Roosje, nu weer aan de zakelijke kant van
hun bezoek denkend.
"Graag," zei Zomer. "Een afscheidsrondje van de zaak."
"Goed dan," zei de vrouw breed lachend. "Omdat jullie het zijn en
afscheid wilt nemen."
242