Mariniers van Klademak podium - Stichting Papua Erfgoed

Een ongezellige kamer met een kaal hchtpeertje aan het plafond,
dat groezelig wit was. Het meubilair bestond uit een ouderwets ijzeren
ledikant, een stoel en een wankel tafeltje. Tineke noemde het vertrek
spottend het naaikamertje van het hotel. Gedurende de hele nacht
piepte en bonkte het bed afgrijselijk als protest tegen de zonden die
schaamteloos op de matras werden bedreven. Dat iedereen hen vermoedelijk
kon horen deerde Tineke allerminst. Zij debiteerde er haar kleffe
grapjes over. Die nacht bedreven zij de liefde uitputtend. Tineke vergde
het uiterste van hem, zodat ze pas tegen de ochtend in slaap vielen.
Een maand later herhaalden zij het zondige maar zoete avontuur.
Tineke hing thuis het smoesje op dat zij bij een vriendin bleef slapen.
De eerste keer hadden haar ouders geen argwaan gekoesterd, maar
deze keer ging haar moeder nadenken. Tineke bleef de laatste tijd
nooit meer bij vriendinnen slapen. Ze belde de ouders van drie meisjes
en kreeg te horen dat zij Tineke al in geen maanden hadden gezien.
Toen ze de volgende morgen thuis kwam kreeg Tineke de wind van
voren. Voortaan mocht zij geen nacht meer wegblijven. In die tijd
kreeg Doorn de eerste voorzichtige waarschuwingen van Dupont. Hij
moest vooral niet te serieus met Tineke worden. Hij vertelde dat
zijn nicht drie jaar geleden dusdanig de beest had uitgehangen met
buurtnozems, dat haar ouders overwogen om haar naar een opvoedingsgesticht
te sturen. De waarschuwingen van Dupont kwamen te laat:
ook de liefde van Doorn was stekeblind. In december bleek dat de
vluggertjes in koude portieken met zonder gevolgen zouden blijven:
Tineke was zwanger.
In januari trouwden zij, zeer tegen de zin van wederzijdse ouders.
Ze kregen een huis in de buurt van het Oranjeplein. Een beruchte
straat, waar 's avonds hoeren tippelden of bij een rood lampje naar
voorbijgangers lonkten. Tineke vond het aanvankelijk spannend en vertelde
in geuren en kleuren wanneer zij door een man was aangeklampt
met de vraag hoeveel "het" kostte.
Het bleek dat Tineke over het huisvrouw zijn zo haar eigen opvattingen
had, en die strookten in het geheel niet met de zijne. Zo deed zij
niets liever dan met een flut romannetje en een sigaret op de bank
liggen. Koffiedrinken bij de buurvrouwen werd tot een dagelijks ritueel
verheven en tijd voor het huishouden schoot er niet over.
Na een hele week in de kazerne verheugde Doorn zich op het samenzijn
met Tineke. Als hij op vrijdagavond thuis kwam stond de hele boel
op z'n kop. De bank vol boekjes en oude kranten, de asbak vol rode
peukjes, vuile vloerbedekking en de keuken een smerige bende met
de vuile vaat torenhoog opgestapeld.
Het was voor Doorn een grote teleurstelling toen hij merkte dat het
huwelijk hem meer ruzie dan liefde schonk. Ieder weekend was er
wel iets. Dikwijls moesten rondvliegende serviesstukken de scheldwoorden
van Tineke kracht bijzetten. Het was een onhoudbare situatie
en in die periode van oorlog, onderbroken door korte wapenstilstanden,
kwam Doorn tot de conclusie dat wat hij voor Tineke voelde met
veel met liefde te maken had. Het was haar mooie lichaam dat hem
aan haar bond. Toen hij dat eenmaal besefte verdween de hartstocht
en raakte hij haar nog maar zelden aan. Dan kwamen haar verwijten
12