Mariniers van Klademak podium - Stichting Papua Erfgoed

aanvallen. Dan zijn we hier meteen klaar en kunnen we terug naar
Sorong."
"Als er na de bommen nog overlevenden zijn, vluchten die misschien
precies de andere kant uit," bracht Doorn in het midden. "Waarom
zouden ze uitgerekend deze kant uitkomen?"
"Daarginds is het allemaal ondoordringbare rimboe," zei Bruinen. "En
ik geloof niet dat ze in de richting van de kali zullen vluchten. Daar
kunnen ze namelijk zonder boten niets beginnen. De beste mogelijkheid
om weg te komen is langs dit pad."
"Het is net een oefening," zei Dupont verveeld. "Een lange en smerig
hete oefening van de Q.P.O. De langste die ooit werd gehouden, sergeant.
Ik kan me niet indenken dat ik straks met scherpe piepers op
mensen moet schieten die ik nog nooit gezien heb. Daar is je vijand,
pomp hem maar vol met lood, anders doet hij het jou wel."
"Spot er maar niet mee," zei de onderofficier kortaf. "Na de actie
praten we er nog wel eens over."
Na die woorden liet hij hen alleen en liep naar de volgende post.
Enkele minuten later hoorden ze in de verte het geluid van een vliegtuig.
Het werd langzaam maar zeker luider en Doorn stelde vast,
het kon niet missen, dat het de motoren van een Neptune waren. Niet
lang daarna zagen zij een groene machine een wijde bocht boven het
terrein beschrijven.
"Hij is mooi op tijd," zei Doorn en zijn ogen volgden het vliegtuig,
dat langzaam en vrij laag overvloog. Het zag er allerminst dreigend
uit en leek een verkenningsvlucht uit te voeren.
Dupont ging op zijn knieën zitten en keek omhoog, een hand boven
zijn ogen houdend tegen de verblindende zonnestralen. Zijn gezicht
trok nerveus.
"Nu wordt het ernst," zei hij gejaagd en liet zich achter zijn wapen
vallen, controleerde de veiligheidspal en legde de kolf tegen zijn rechterschouder.
Zwijgend keken ze naar het groene vliegtuig, dat nog enkele cirkels
boven het gebied beschreef en zich dan met een grote bocht verwijderde.
"Hij gaat weg," zei Doorn verbaasd. "De ploppers zitten er zeker niet
meer. We kunnen wel inleggen, Duup."
Het aanzwellende geronk van de Neptune logenstrafte zijn op hoopvolle
toon uitgesproken woorden. Opnieuw zagen zij de machine over gindse
boomtoppen scheren, en deze keer had hij meer vaart dan de eerste
keer. Doorn zag de Neptune recht op zich afkomen, de neus naar
de grond gericht. In een flits besefte hij dat er iets niet klopte. Het
volgende ogenblik registreerden zijn ogen hoe de bommenluiken aan
de onderkant van het vliegtuig zich openden.
"Te laag.' Wat zit dat kreng laag.'" riep hij ontzet.
Het schoot door zijn hoofd dat de bommen op de verkeerde plek zouden
vallen. Verstijfd van schrik en met ingehouden adem lag hij naar de
duikende machine te staren.
"3a, hij gooit ze op ons.'" riep Dupont met overslaande stem en wild
rollende ogen. Hij verborg zijn hoofd in zijn handen om het noodlot
niet op zich af te zien komen.
Doorn besefte in een klein onderdeel van een seconde dat niets meer
35