Mariniers van Klademak podium - Stichting Papua Erfgoed

"Nee hoor, wij gane naar Klademak," zei Dupont.
"Ik ga ook naar de tangsi," zei Jaap Fongers, die er nog tamelijk fris
uitzag. "Het zou misschien wel goed zijn als iemand deze mariniers
naar Klademak bracht."
"Dat doe ik wel," zei Sietse. "Wat doe je, Greta? Blijf je hier slapen
met dat dronken droppie van je?"
Greta knikte. "Maar het was niet de bedoeling."
Kees deed een poging Doorn wakker te krijgen, doch hij slaagde daar
niet in, zodat hij hem maar liet liggen.
"Jasses."' riep Greta wanhopig uit. "Hoe moeten we daar nu mee aan?"
"Geen probleem," zei Jaap. "Korte metten. We pakken hem bij kop
en kont en zwiepen hem zo zijn bed in. Vrijwilligers voor."
"Kees, aanpakken," gebood Herma. "We willen naar bed."
Kees en Jaap pakten Doorn op en zeulden hem naar de logeerkamer,
waar zij hem niet al te zachtzinnig op het brede bed legden. Herma
sloot de gordijnen en legde handdoeken gereed bij de wastafel.
"Ik voel me zo opgelaten," zei Greta.
Sietse stond in de deuropening en lachte veelbetekenend. "Welterusten,
Greta. Aan Nico heb je geen kind vannacht..."
Annie trok hem de kamer uit. "Kom, ga jij de andere mariniers naar
Klademak brengen. En Jaap naar de k.1.-tangsi."
"Welterusten dan maar," zei Herma. "Kun je het verder alleen wel
af, Greta?"
"Dat zal wel gaan," zei Greta. Ze keek naar de slapende Doorn. Hij
lag als een zoutzak op het bed en snurkte luid en met onsmakelijke
geluiden van zijn lippen.
"Bah."' liet ze erop volgen. "Waarom moeten die kerels ook altijd zo
zuipen?"
Ze hoorde Herma lachen. De deur van het vertrek ging dicht en ze
was alleen met de uitgetelde Doorn. Ze begon hem zuchtend van zijn
schoenen en sokken te ontdoen, waarna ze hem zijn kleren uittrok.
"Zo is, het wel genoeg, zuiplap," mompelde ze toen hij enkel nog zijn
onderbroek droeg. "Je zult morgen wel vreemd opkijken als je ziet
waar je bent." Ze tilde zijn benen op het bed en trok haar bloesje
uit. Het werd maar een korte nacht want ze mocht zich in geen geval
verslapen.
Doorn werd wakker door het starten van een auto, verderop in de
straat. Enkele ogenblikken bleef hij met gesloten ogen liggen. Hij
voelde zich geradbraakt. De auto reed nu weg en de stilte nam opnieuw
bezit van de prille ochtend. Met enige schrik keek hij op zijn horloge:
vijf uur was het nog maar. Hij lag in een vreemde kamer, op een zacht
bed. Aan het plafond hing een ouderwetse lamp met franjes aan de
kap. Zo'n lamp had er ook bij zijn oma en opa gehangen. Tegenover
het voeteneinde van het bed stond een grote antieke kast. Ernaast
hing een sfeervol schilderij van een vulkaan met een dikke rookpluim
erboven. Op de voorgrond was een sawah die bewerkt werd door vrouwen
met enorme punthoeden. Hing er vroeger in school ook niet zo'n
plaat? Hij vroeg zich af in welke kamer van welk huis hij zich bevond.
En hoe was hij in het bed gekomen? Het was niet de slaapkamer van
238