Mariniers van Klademak podium - Stichting Papua Erfgoed

in die prachtige ogen, dacht hij onmiddellijk, als een arts die een diagnose
stelde.
"3e weet dus ook dat ik Greta Versluis heet 7 " vroeg ze.
"3a, dat heb ik ook gehoord."
"En wat nog meer 7 "
Haar donkere stem klonk nu gereserveerd en uit haar ogen was alle
vriendelijkheid en spot verdwenen.
"Meer niet. Mijn informant was niet al te scheutig met het geven
van inlichtingen."
"Zo 7 Ik geloof dat je de waarheid spreekt, marinier. 3aap is ook niet
zo loslippig als sommige andere mensen hier in Sorong."
Ze werden onderbroken door luide muziek. Sietse had een plaat op
de piek up gelegd. De klanken van een Engelse wals deinden schetterend
door de benauwde ruimte en enkele gasten stonden op en begonnen
te dansen.
Doorn keek Greta vragend aan. Zij lachte wat onzeker, wist wat hij
ging vragen.
"Gun je me de eer van de eerste dans, Greta 7 " vroeg hij en maakte
jongensachtig grinnikend een stijve buiging voor haar.
"Waarom niet," zei Greta en stond eveneens op. "Maar ik dans niet
goed, wil je daar rekening mee houden 7 "
"Zo goed kan ik het zelf ook niet. We redden ons wel. Het is gelukkig
geen wedstrijd en ik zal proberen je tenen te ontzien."
Toevalligerwijze waren zij allebei de Engelse wals vrij goed meester
en sloegen op de dansvloer geen slecht figuur.
"Helemaal niet gek," zei Greta met een glimlach.
Hij snoof de geur van haar parfum met welbehagen op en drukte haar
licht tegen zich aan, zoals hij dat gewend was te doen wanneer hij
met meisjes danste. Hij stond versteld van zijn eigen moed. En dat
Greta hem niet met een kluitje het riet in had gestuurd.'
Greta droeg een dunne rode jurk en onder zijn ene hand voelde hij
de sluiting van haar b.h. Haar lichaam aan te raken was een opwindende
ervaring, even heerlijk als de geur van haar parfum. Hij voelde de
druk van haar heupen en buik bij elke beweging van de dans. Een rilling
van verlangen trok over zijn rug als haar knieën en dijen hem aanraakten.
Greta had een goed geproportioneerd lichaam, al was dat niet
overduidelijk te zien in de eenvoudige loszittende jurk die zij droeg.
Doorn voelde dat zij onder haar jurk niet veel droeg. Een b.h. en een
broekje waren in de benauwde avonduren het minimum en tevens het
maximum wat een vrouw aan ondergoed verdroeg.
Hij keek heimelijk neer op haar neergeslagen oogleden, die zacht trilden
en knipperden. Hij genoot van de aanblik van haar fijne neusvleugels
en de mond met de volle rode lippen. Als hij er lang achtereen naar
keek voelde hij het verlangen in zich opkomen om er zijn mond op
te persen. Hij rilde van opwinding. Dit mag ze in geen geval aan me
merken, dacht hij een beetje angstig. Want dan wil ze natuurlijk niet
meer met me dansen. Greta had een mond die vast niet lang ongekust
zou blijven. De mannen op Nieuw-Guinea voelden zich gauw eenzaam
en zelfs de getrouwde kerels konden niet van deze knappe vrouw afblijven,
daarvan was hij wel overtuigd. Hij had wel gezien hoe de manlijke
19