Mariniers van Klademak podium - Stichting Papua Erfgoed

de plek waar de boot hen aan land had gezet. Het had naar zijn mening
geen zin om nog langer in de kampong te blijven, hoe vriendelijk en
behulpzaam de bevolking ook was. Het was natuurlijk bijzonaer jammer
dat zij niets hadden bereikt, maar er was nu eenmaal niet voldoende
eten, zelfs niet als de porties nog kleiner werden gemaakt. Wat er
nog was zou net genoeg zijn voor een minimaal ontbijt, maar dan
was de koek op.
Sergeant Bruinen en majoor Oord zaten op de veranda van hun gasthuis,
dat door de eerste spottend het Savoy hotel werd genoemd. Ze zaten
te praten en rookten hun zware shag, dankbaar voor hun gevulde maag
en blij dat ze konden rusten. Het was donker en ze hadden niet de
beschikking over olielampen, zoals in Teminabuan. In enkele huizen
brandde nog een vuur. De kampongbewoners waren gewend met de
kippen op stok te gaan en weer op te staan bij het eerste daglicht.
Bruinen voelde er niet veel voor om op dit vroege uur al onder zijn
klamboe te kruipen. De eerste nacht stond hem als een bezoeking
in het hoofd geprent. Wandluizen en ratten, muskieten en aga-aga.
Wat een leven voor een man die de veertig al is gepasseerd, dacht
hij, luisterend naar de gedempte stem van Oord.
Sergeant -majoor Oord was in een milde en mededeelzame stemming.
Hard als hij was voor zijn ondergeschikten, voelde hij toch ook soms
de behoefte om met iemand te praten over de zaken die hem bezig
hielden. Bruinen was iemand die goed kon luisteren, zelfs naar hem.
Oord wist wel dat de ander hem niet buitengewoon graag mocht.
"Bruinen, wat leven die mensen hier gelukkig," zei hij. Het was een
aanloopje tot de meer belangrijkere stof die hij wilde aanroeren. "Niets
verstoort hier het evenwicht tussen mens en natuur," zo ging hij verder.
"Duizenden jaren geleden leefden ze hier precies zo als nu, denk je
dat eens in."
"Ik weet het," zei Bruinen zonder werkelijke interesse in het onderwerp.
"Wij horen hier ook niet thuis. Onze maatschappij is langzaam maar
zeker aan het verzieken. Willen we hier dan beschaving en vooruitgang
brengen 7 Ik geloof dat de Papoea beter af is zonder ons. Maar je moet
het leven van die primitieven ook weer met idealiseren, Willem. Ze
weten niet wat een auto is, kennen geen elektrisch licht en gebruiken
zelfs geen olielampen. Radio, televisie, ze hebben het niet en krijgen
het waarschijnlijk ook nooit. Ze missen het ook vast niet. Geld hebben
ze niet nodig, maar met gezondheid en hygiëne is het maar droevig
gesteld. En een Papoea wordt ook niet oud. Het leven in de rimboe
is hard en ik kan er niets romantisch in vinden."
"Soms denk ik...," zo begon de ander onzeker. "Hoe moet ik het onder
woorden brengen 7 ik zou hier wel willen leven."
"Alleen 9 " vroeg Bruinen nuchter.
"Nee, dat ook weer niet."
Oord kuchte en stak een nieuwe sigaret op. "Je hoort wel eens van
blanke kerels die met een kampongvrouw leven."
Bruinen schoot in de lach. "3a, dat kan misschien wel een poosje goed
gaan, maar wij kunnen toch niet meer zonder comfort en luxe. En
zo'n vrouw 7 Daar kom je ook gauw van terug. Hier zal je wereld niet
groter zijn dan enkele kilometers oerwoud. Leven onder de Papoea's 7
80