Mariniers van Klademak podium - Stichting Papua Erfgoed

daar een paar Antillenmariniers tekeer gaan. Dat loog er niet om.'
Afijn, ik trek het me niet aan en zai er ook niet wakker om liggen."
"Jij ligt nooit wakker," zei Doorn, zijn schoenen uittrekkend. "Wat
een lullig gedoe is het toch bij het korps. Bij een burgerbaas kun je
er nog de brui aan geven als iets je niet zint. Adieu baas, zoek voor
mij maar een ander. Dat kan hier niet. 3e mag zelfs je bek niet opendoen
als je het ergens oneens mee bent. Kijk eens naar die twee in
de hoek. Oord en Drost, net twee parkietjes. Nu zijn ze ook nog naar
dit huis verhuisd. Wat moet ik doen om niet op te vallen? Me ingraven
en niet bewegen? Paalvast boft, al ligt hij dan in het hospitaal. Duup,
vandaag of morgen hou ik me niet meer stil en dan beleef je wat.'"
"Dat was een hele preek," zei Dupont. "Maar je hebt gelijk, Drost
zoekt je. Hij wil je zeker treiteren, al zie ik daar het nut niet van
in. Je mag wel oppassen."
Doorn keek verbeten naar de twee veldheren in de hoek. "Hij wint
het toch niet. Die lol gun ik hem niet. Twee maanden kan ik het nog
wel uithouden, maar leuk is het niet."
"Twee maanden? Vier zul je bedoelen. In december zwaaien we af."
Doorn knikte. "Ik vraag me af of Drost onze pelotonscommandant
blijft.-Waar zijn onze eigen officieren?"
Daar bleef Dupont het antwoord op schuldig. "Morgen ziet Drost je
misschien niet meer," zei hij. "Hij wil ploppers vangen en dan heeft
hij geen tijd voor pesterij. Drost is een galonjager. Zo trots als een
aap op zijn mooie pakje. Jammer dat hij het hier niet kan dragen.
Ik denk dat hij in Holland altijd in uniform loopt."
"Ik zal het nog sterker vertellen," zei Doorn grinnikend. "Als hij met
zijn meisje naar bed gaat gebruikt hij een kapotje met galons.'"
"Als hij een meisje heeft."
Doorn haalde een nieuw pakje shag uit zijn pack en ze draaiden eensgezind
een sigaret. Daarna demonteerden zij hun wapens en begonnen
die zonder haast schoon te maken. Luitenant Drost scheen belangrijke
zaken met Oord te bespreken. Hij keek geen enkele maal in de richting
van Doorn en Dupont.
De twee parkieten konden het opperbest met elkaar vinden.
Het werd al schemerig toen Barendse met veel bombarie riep dat
het eten klaar was. De Papoea's waren gereed met hun werk en namen,
de beloning, per man twee pakjes zware shag, hoogst verguld in ontvangst.
Het menu bestond uit gebakken bataten en een kippepootje, met als
groente een verlept uitziende soort andijvie die een sterke smaak
had. Volgens sergeant Vermeulen was het een inlandse groente en
smaakte het uitstekend. Barendse schepte zelf het eten op. In een
lange rij passeerden de manschappen hem, het etenspannetje vooruit
houdend. Hij keek Doorn lachend aan en mikte een miezerig vleugeltje
bij de bataten in diens pannetje. Doorn trok zijn neus op en zei ostentatief:
"Kan je het missen, dikke? Dat is een vleugeltje"'
"Geen commentaar, doorlopen," snauwde Barendse.
"Ik wil een pootje, geen vleugeltje. Daar zit geen moer aan," protesteerde
Doorn en gooide het stukje terug in de bak.
167