Mariniers van Klademak podium - Stichting Papua Erfgoed

drukker dan druk in de grote winkel. Tussen de transpirerende, onaangenaam
riekende Papoea's ontdekte Doorn al snel een opvallende gedaante:
Greta was aan het winkelen. Haar goudblonde haren contrasteerden
fraai met het bijna zwart van de Papoea's als goud tussen steenkool.
Ze droeg een eenvoudige zwarte jurk met bloem patroon en zwarte
schoentjes met hoge hakken.
"Daar heb je Greta," wees Dupont.
Ze liepen in haar richting en waren bij haar toen zij net de laatste
boodschap in haar mandje deed. Blij verrast zette ze haar mand neer
en vloog Doorn om de hals.
"Nico, zijn jullie terug in Sorong?"
Hij zoende haar vluchtig en raakte even haar blote armen aan.
"Greta, dat is toevallig. Ik wilde net naar je huis gaan."
"Zijn jullie al lang terug?"
"We zijn gistermiddag aangekomen. Gisteravond moesten we direct
al wachtlopen, anders was ik wel gekomen."
"3e gaat dus nu mee naar huis?"
"3a. 3e bent zeker met de jeep."
Greta knikte. "Wat ben ik blij dat je terug bent, Nico."
Hij grinnikte en voelde zich ineens verlegen worden onder haar warme
blik. Ze keek hem onderzoekend aan en trok hem mee. "Is er iets,
Nico?"
"Ik zou niet weten wat."
"Hij heeft last van chronisch geldgebrek," zei Dupont. "Daar word
ik ook altijd sjagrijnig van, Greta."
"Thuis heb ik bier en daar hoef je geen cent voor te betalen," zei
Greta lachend.
"Dat komt dan mooi uit want ik ben bijna platzak," zei Doorn.
"Ga jij ook mee, Harry?" vroeg Greta.
"Nee, ik ga terug naar Klademak," zei hij snel. "Ik heb de hele avond
al barstende koppijn. Dat pilsje houd ik graag van je tegoed, Greta."
"De stakker kan niet tegen de tropen," zei Doorn met een stalen gezicht.
"Hij heeft vaak hoofdpijn, Greta."
Greta streek door haar haren. "Ik kan ook niet tegen dit land. Wie
trouwens wèl?"
Zij nam haar boodschappenmandje op en vervolgde haar weg naar
de kassa. Doorn en Dupont liepen achter haar aan en wachtten bij
de uitgang.
Greta pakte de boodschappen uit terwijl Doorn in de kleine voorkamer
zat te roken en naar de Wereldomroep luisterde. Het programma met
groeten voor de Nederlandse militairen op Nieuw - Guinea. Niemand
verraste hèm met een groet en een plaatje. Natuurlijk niet. Tineke
dacht niet aan hem. Lag ze met Hans in bed? Mij een zorg, dacht
hij luchthartig. Ze zoekt het ook maar uit. Ik zit fijn bij Greta en
waarom zou ik me dan nog druk maken over die twee in Den Haag?
Greta kwam binnen met een fles bier en een rum-cola. Ze ging tegenover
hem zitten, draaide de radio uit en sloeg haar benen over elkaar.
Ze keek hem met een stralende lach aan, haar mond half geopend,
de sterke tanden als een regelmatige dubbele rij zichtbaar achter
99