Mariniers van Klademak podium - Stichting Papua Erfgoed

nemen om de vijand alsnog een gevoelige klap toe te brengen. De
vernietiging van de eenheid stond luitenant Wortel zelfs al voor ogen,
maar hij begreep wel dat zij het niet gemakkelijk zouden krijgen.
Luitenant Buntman wist uit ondervinding hoe zwaar het terrein was.
Desalniettemin wilden zij een poging wagen en succes was niet geheel
uitgesloten.
Weinig minuten na de beslissing begon een afmattende tocht door
de rimboe. De zon scheen, maar door het dichte bladerdak drong slechts
weinig licht tot op de grond door. Een deprimerende schemering hing
tussen de roerloze bomen en een adembenemend hete broeikasatmosfeer
besprong de lange colonne die op het heetst van de dag Benat verliet.
Het pad was niet veel breder dan twee voeten en gevormd door eeuwenlang
gebruik door de bevolking van het gebied. Het oerwoud zorgde
ook ditmaal voor talloze hindernissen, waarvan de belangrijkste wel
de boomwortels en neerhangende hanen waren. Vooral de taaie lianen,
die je altijd te laat ontdekte, waren bijzonder hinderlijk. Ze slingerden
zich als lasso's om de nek van een minder goed oplettende man of
haakten zich verraderlijk achter de loop van een geweer. Sommige
lianen hadden harde en zeer scherpe stekels die gemene wonden veroorzaakten.
Doordat hij naar de grond liep te staren maakte Doorn kennis
met een van die messcherpe stekels. Plotseling was er een scheurend
geluld en werd een meer dan tien centimeter lange haal in de linkerschouder
van zijn jasje getrokken en hij voelde een helse, stekende
pijn. Snel maakte hij de liaan los en liep verder, nu zijn aandacht
beter verdelend tussen de hindernissen voor zijn voeten en in de lucht.
Luitenant Wortel zette de sokken er flink in. Het was bijna drie uur
en voor donker moesten zij in Benat terug zijn. Iedereen was vrij
fit. Zelfs degenen die het slechtst hadden geslapen konden het hoge
marstempo nog tamelijk goed bijhouden.
Het was verstikkend heet in de rimboe, maar het feit dat de zonnestralen
niet door het bladerdak konden dringen vormde een groot voordeel.
Er werd geen enkele maal gerust. De tijd drong, ze moesten opschieten.
Na een half uurtje lopen kwamen de eerste heuveltjes. Ze waren niet
erg hoog en evenmin steil. Soms bedroeg het hoogteverschil tussen
dal en top niet meer dan een meter of drie. Wel volgden deze bergjes
elkaar vrij vlot op. Het was dan ook bult op, bult af en al vrij gauw
werd het duidelijk dat deze tjotjes de grote nekbrekers zouden worden.
Pijn in knieën en dijen, een hart dat op hol sloeg; de meeste mannen
kregen het nu zwaar te verduren op deze natuurlijke hindernisbaan.
Vooral toen even later de bergjes langzaam maar zeker hoger en steiler
begonnen te worden kwamen enkele mariniers tot het besef dat hun
conditie niet was wat het onder de gegeven omstandigheden moest
zijn. Iedereen was blij toen luitenant Wortel halt het houden. Rusten
bleek een moeilijke zaak, aangezien de heuvels nu wel zo'n tien meter
hoog waren en zo steil dat de mannen zich aan de bomen vast moesten
houden om niet naar beneden te glijden. In de diepte, links van het
peloton, stroomde een kah met bruin water traag door een kloof.
"We moeten terug," zei luitenant Wortel met een uitdrukking van wrevel
op zijn gezicht.
Hij zat met Oord in een klein dal tussen twee zeer steile heuveltjes
78