Mariniers van Klademak podium - Stichting Papua Erfgoed

de plopper. Naar hun gelaatsuitdrukking te oordelen hadden zij de
man liever een kopje kleiner gemaakt.' Zij hurkten voor hem neer
en lieten hem goed zien dat hun parangs scherp waren... De man was
nu zo bang dat hij geen vin meer durfde te verroeren.
Ohm was ijverig tussen de struiken aan het speuren en na verloop
van enkele minuten slaakte hij een luide triomfkreet. Hij had een
bloedspoor gevonden. Ze onderwierpen het aan een nauwgezet onderzoek,
gissend naar de herkomst ervan. Tenslotte zei Ohm glunderend
dat er nog een tweede gewonde moest zijn.
"Is het spoor niet van déze kerel?" vroeg luitenant Drost.
"Dat kan niet, toean," zei Ohm zeer beslist. "Deze gewonde is gevallen
toen hij geraakt werd. Daarna heeft hij zich niet meer verplaatst,
dat weet ik zeker. Het spoor van de tweede gewonde gaat zeker nog
een meter of zes de oetan in. Er is een tweede gewonde, maar die
is gevlucht."
"Dat zal dan wel," gaf de officier toe. "Maar dan moeten we hem
kunnen vinden."
"Niet als de man in arm of schouder geraakt is," zei sergeant Zomer.
"Met een kogel in je arm kom je nog een heel eind. Misschien is het
niet meer dan een schampschot."
Luitenant Drost zag er ontevreden uit. Hij stond geruime tijd te dubben
over wat hij zou doen: naar de tweede gewonde zoeken of naar Kwoor
terugkeren.
"Wel, als er nog een gewonde is krijgen we die vandaag of morgen
wel te pakken," zei hij na enig nadenken en met tegenzin. "We gaan
over het strand terug naar Kwoor. De Papoea's dragen de gewonde.
In de kampong zullen we eens zien of we wat uit hem los kunnen krijgen."
Twee Papoea's namen druk argumenterend de draagbaar met de Indonesiër
op. Veel zin om hun vijand te dragen hadden zij niet. Beter was
het geweest als zij hem in mootjes hadden mogen hakken. Voor een
infiltrant zonder wapen waren zij niet bang.
De gidsen wisten een pad naar het strand te vinden. Sergeant Zomer
had bezwaren tegen de wandeling in de hete zon, maar luitenant Drost
wilde niet naar hem luisteren en gaf het vertreksein.
Tien minuten later hoorden ze de branding.
De infiltrant kreeg een plaatsje aan de voorkant van het huis. Hij
werd in zittende houding aan een paal vastgebonden en kreeg medische
verzorging. De ziekenverpleger verbond zijn nietige ribbenkast en
stelde vast dat de man het wel zou overleven. De plopper toonde zich
dankbaar door even te glimlachen, maar in zijn ogen stond nog de
angst te lezen.
Toen het verloop van de actie genoeg besproken was en iedere kampongbewoner
de gewonde had bekeken, ging er een radiobericht naar Sorong.
Luitenant Drost meldde dat zij een gewonde hadden en dat er naar
alle waarschijnlijkheid nog een tweede door de rimboe zwierf.
De infiltrant zat als versteend aan zijn paal. Niemand schonk nog
enige aandacht aan hem en zelfs de kinderen van Kwoor verloren hun
belangstelling voor de kleine vijand, die zonder wapen zo ongevaarlijk
190