Mariniers van Klademak podium - Stichting Papua Erfgoed

ten zij zich meer dan eens, tot grote wanhoop van de mariniers.
Ze liepen en strompelden, hijgend en blazend, glijdend en struikelend.
Hun lichtgroene kleren werden donker van het transpireren. Het zweet
barstte uit al hun poriën. Koppels en draagriemen schuurden en knelden,
in de meeste schoenen begonnen zich fikse blaren te vormen. Billen
en geslachtsdelen smetten en werden door de schurende kleren schraal
en pijnlijk. De mariniers waren deze ongemakken nu wel gewend en
droegen het leed gelaten, wetend dat er eens een eind aan zou komen.
Een kampong, een plekje op een ruwe vloer waar ze droog konden
liggen en uitrusten, meer verlangden ze niet. 3a, een hap rijst nog,
hopelijk met vis, boontjes en sambal gegarneerd, een kop koffie of
thee en daarna een sigaret. Een mens kon toch met weinig al tevreden
zijni
De tijd verstreek. Ze hielden niet stil om te rusten. De sergeant die
's morgens bij Doorn had gezeten wist wat lopen was en de nieuwelingen
voelden nu dat zij wel belangrijk aan conditie tekort kwamen. De
mannen van de Antillencompagnie waren het lopen door zwaar terrein
beter gewend, al was de rimboe van Nieuw-Guinea niet met het dorre
cactuslandschap van Curacao te vergelijken. De mariniers van luitenant
Wortel konden het tempo met de grootste moeite bijhouden. Er werd
het uiterste van de spieren gevergd en menig hart bonkte alsof het
zou barsten. De zwakste broeders moesten het wel heel zwaar ontgelden.
Dupont was de eerste die bezweek en op het pad bleef liggen.
Doorn had er niet op gerekend zodat hij haast over hem heen viel.
De colonne stopte.
Er werd naar voren geroepen dat er iemand niet goed was geworden.
De gedwongen rustpauze was bij iedereen welkom. Dupont werd met
water en enkele zoutpillen opgelapt. Niemand had medelijden met
hem. Bijna iedereen ging vroeg of laat voor de bijl. Slechts een enkele
marinier kon zich erop beroemen dat hij nog nooit neer was gegaan.
Doorn was nog nooit onderuit gegaan, maar dat het hem vroeg of
laat oqk te wachten stond wist hij bijna zeker. Dit flauwvallen hoorde
er immers bij? Er zouden gedurende de mars nog veel meer slachtoffers
van de hitte en het zware terrein komen. Het was een kwestie van
tijd en wie de taaiste was. Nadat Dupont weer overeind gekrabbeld
was zette de sergeant er opnieuw de sokken in. Doorlopen maar; Ze
kregen een droge keel. Hier en daar in de colonne werd een foudraal
geopend en rammelde de sluiting van een veldfles. Het water liep
langs kin en borst als iemand onder het lopen haastig dronk. Strompelen
en struikelen. Ze waren robots die hun voeten mechanisch optilden
en zwaar op het pad lieten ploffen. Schrille en starende ogen, open
monden en een raspende ademhaling. Handen werden rood en dik,
harten protesteerden luid bonzend tegen deze marteling die geen normaal
mens lang zou kunnen volhouden. De tweede man gaf de strijd
onvrijwillig op en viel languit op het pad. Twee minuten later liep
de colonne alweer verder in hetzelfde moordende tempo. Lopen, lopen
en nog eens lopen. Niemand wist hoe lang de tocht nog zou duren.
Het pad draaide en kronkelde, slingerde zich in tientallen grillige bochten
door de wildernis, nu eens naar links, vijftig meter verderop naar
rechts en met een grote bocht terug. Tot overmaat van ramp begon
158