Mariniers van Klademak podium - Stichting Papua Erfgoed

Er werd na de diverse liedjes en voordrachten uitzinnig geklapt, gelachen
en geschreeuwd, gefloten en meegezongen. Willeke Alberti,
een kind nog, kreeg de mannen aan het zingen. Eerst nog met enige
schroom, maar later uit volle borst, zongen marinier en soldaat alle
liedjes mee. De officieren van de landmacht haalden al opgelucht
adem; de mariniers waren rustig en het zag er niet naar uit dat de
M.P. deze avond op zou moeten treden.
Zo brak de pauze aan, het meest kritieke moment van de avond.
"Geweldig, fantastisch," blèrde Jansen bij de bar, waar iedereen een
flesje bier probeerde te bemachtigen. "Wat kan die Mieke Telkamp
zingen, jongens. Alle engeltjes uit de hemel."
"En je jongeheer uit je broek," zei Kroon weinig eerbiedig en met
een wellustige grijns op zijn rode gezicht. "Zag je die beentjes van
Willeke 9 Wat een soepkip; Dan ging ik vanavond liever een eindje
met Mieke wandelen."
"Anders ik wel," zei Brouwer. "M'n verloofde zou het me vast wel
vergeven."
Doorn gaf hem een vriendschappelijke por tussen zijn ribben. "Dan
heeft ze jou heel wat te vergeven, Brouwer. Op Curagao met een
zwart grietje plat, in Peru een meisje op je kamer... Weet ze dat
allemaal wel 9 "
"Dat was toen we onderweg waren naar dit pokkeland," zei Brouwer
grinnikend. "Ik was er toen heilig van overtuigd dat ik het niet lang
meer zou maken. Daarom heb ik er vlug nog een paar gepakt toen
de kans zich voordeed. Mijn verloofde 9 Een schat van een meid, maar
wat niet weet wat niet deert.'"
Een korporaal van een ander peloton kwam druk armzwaaiend aanlopen
en riep opgewonden: "Nog vijf minuten, plaatsen opzoekend"
Ze dronken snel hun bier. Bij de bar had zich wonder boven wonder
geen enkel incident voorgedaan en de waakzaamheid van de M.P. verslapte
al. Geheel volgens plan zochten nu alle mariniers hun plaats op.
Rustig zaten ze met elkaar te praten, in afwachting van de tweede
helft van het programma en van het stukje dat zij zelf hoopten op
te voeren. Het was rustig in de zaal. De officieren en de mannen
van de M.P. waren blij dat de hindernis van de pauze, waarin het
de vorige avond mis was gegaan, zonder moeilijkheden was genomen.
De kolonel van de landmacht, een figuur die men moeilijk over het
hoofd kon zien, dacht niet meer aan opgerolde mouwen en losse stropdassen
toen hij waardig en met de heersersblik van een Romeinse keizer
naar zijn plaats op de eerste rij liep. Hij keek op noch om en ging
zitten. Een bleke luitenant met een fraaie snor attendeerde hem met
een fijn lachje op enkele mariniers, die braaf en met uitgestreken
smoelwerken verder naar achteren zaten. Hij zag de opgerolde mouwen
en losse dassen waar die enkele ogenblikken geleden nog niet waren
geweest. Opeens zag hij rondom opgestroopte mouwen. Sommige mariniers
hadden hun das afgedaan en overal in de zaal waren nu Klademakkers
bezig hun mouwen op te rollen. De officier bedacht zich geen
tel en sprong op van zijn stoel. Hij beende langs de knieën van de
andere officieren naar het zijpad en wenkte driftig de M.P. Met de
gehelmde ordebewaarders in zijn kielzog spurtte hij naar de plek waar
133